Het graan staat enkelhoog, de mais komt hooguit tot de heupen. Na een nat en koud voorjaar, gevolgd door eenzelfde zomer, is het triest gesteld met de landbouw in Thy. Ook in onze eigen tuin bij het Gele Huis is de oogst minimaal: welgeteld drie pruimen en een handvol knalgroene mini-appeltjes.

De natuur is van slag.

Of komt het door het overmatig gebruik van het omstreden onkruidbestrijdingsmiddel Roundup, dat niet alleen onze privé-oogst mislukt is, maar de enige overgebleven zonnebloem in de zandbak ineens een tweeling is geworden? Konrad vertelt ons hoe de boeren het verdelgingsmiddel fors hebben ingezet in een soort wanhoopspoging toch nog iets van hun gewas te kunnen oogsten, in plaats van een door hoog opschietend onkruid ‘vervuild’ mengsel. Tsja, hoe ‘vuil’ wil je het hebben?

Dankzij de rozenmanie van onze voorgangers hebben we echter toch nog toch nog iets eetbaars in de tuin: rozenbottels. Alhoewel de lust me na het Roundup-verhaal enigszins vergaat, wil ik toch gaan uitproberen wat je met deze dingen nog meer kunt doen dan er Roosvicee of jam-met-toegevoegde-suiker van maken. Want het schijnen gezonde dingen ten zijn, net als onze ontdekking van vorig jaar: duindoornbessen.

Rozenbottels barsten van de vitamines en mineralen: een rozenbottel bevat maar liefst 2 gram vitamine C per 100 gram. Dat is ruim 10 keer zoveel als in kiwi en spruiten en 20 keer zoveel als in citrusvruchten. Rozenbottels zijn dan ook lang een onmisbare lokaal beschikbare bron van vitamine C geweest in Scandinavië, voordat geïmporteerde citrusvruchten en kiwi’s beschikbaar kwamen.

Ik google wat en besluit na een zeer grondige wasbeurt de bottels doormidden te snijden, het hooi en de pitten eruit te scheppen, de pitten te drogen om er thee van te zetten en het overgebleven vruchtvlees te koken en te pureren. Na een kwartiertje peuteren geef ik de moed op. Ik houd van slow-cooking en dingen met aandacht doen, maar dit is wel erg arbeidsintensief! Dus kook ik de bottels inclusief inhoud en druk de zo ontstane drab door een zeef. En voilà: het resultaat is een overheerlijke, pure rozenbottelcoulis! Dit vraagt om vervolg-experimenten…