De dag dat we eigenlijk in het Gele Huis hadden zullen zijn/ moeten zijn/ willen zijn kunnen zijn, loop ik met m’n ziel onder de arm in het Grote Huis. Alle klusspullen zijn opgeruimd. Jaap bekommert zich bijna fulltime om zijn zieke zoon. Ik weet niet wat te doen. Dan maar wachten op een telefoontje.

Niet het soort telefoontje dat ik de avond er voor kreeg, maar waarvan ik nu wel denk: goed dat we hier zijn, en niet daar. Mijn tante annex tweede moeder is in het ziekenhuis opgenomen. Volgens de artsen kan het maar zo afgelopen zijn, maar volgens mijn jongste (andere) tante die me belt – beiden zussen van mijn moeder – loopt het niet zo’n vaart.

Ik ben geneigd in dit geval mijn jongste tante, die zich bijna fulltime om haar zieke zus bekommert, te geloven. Later blijkt dat ze inderdaad gelijk heeft: m’n zieke tante fleurt weer op. Hoe dan ook: ik kan er nu a la minute heen. Hadden we in Denemarken gezeten, dan was de beslissing om terug te gaan – of niet – toch moeilijker geweest.

Ik wacht op een ander telefoontje. Ik lees wat, ik schrijf wat, ik speel wat harp en kroel Odin wat extra achter z’n oren. Ik zie door het keukenraam een busje voorbijrijden met de tekst Tegelzetbedrijf en omdat wij het een-na-laatste huis in een doodlopend straatje zijn, moet deze wel voor de linkerburen komen.

Dan dringt ineens een naar tandartsachtig boorgeluid door de betonnen muur heen die ons van hen scheidt. O help. Hebben ze juist nu besloten hun badkamer te gaan renoveren? Nu wij NIET weg zijn? Gelukkig houdt het kippenvel-bezorgende gejank na een uurtje op, en rijdt het busje even later ook weer weg. Blijkbaar toch nog geen badkamerverbouwing.

Aan de rechterkant passen opa en oma op kleinkind en die zijn van het dansen en zingen en springen. Via Twee Emmertjes Water Halen (stamp-stamp) naar Jan Huygen In De Ton (bonk-bonk) naar Een Potje Met Vet (ondefinieerbare geluiden). Ik heb bewondering voor het uithoudingsvermogen van opa en oma. Ze gaan langer door dan de tandartsboor bij de andere buren. Ik word er vreselijk onrustig van.

Maar dan gaat de telefoon. Mijn oud-leidinggevende. Dat ik heel erg welkom ben om de komende zeven maanden een collega die voor de tweede keer moeder hoopt te worden, te vervangen. En alhoewel dit betekent dat we het komende jaar heel wat minder tijd in het Gele Huis zullen doorbrengen dan we willen, voel ik me toch een gezegend mens.