Het was het eerste bespeelde cassettebandje dat ik ooit kocht. In mijn met groen-oranje-bruin behangen slaapkamer, met visnet aan het plafond en macramé aan de muur luisterde ik elke dag tijdens het huiswerk maken naar Michel Fugain et le Big Bazar. Ik verstond het allemaal nog niet zo, maar zong uit volle borst mee. Van Le Printemps werd ik blij (en danste ik mee, zoals in TopPop) en Une belle histoire maakte me toen al melancholiek. Het deed me terug verlangen naar de lange warme zomer en vakantieliefdes.

Het was lang het enige bandje dat ik had. Ik speelde het af in een klein, blauwgrijs cassetterecordertje, en was er heel zuinig op. Regelmatig maakte ik de koppen van de recorder schoon met een TDK schoonmaakcassette; zo’n setje met een kwastje en een flesje. Daarna klonk Michel weer voor even helder. Tot het onvermijdelijke gebeurde en Michel samen met zijn Big Bazar vastliep, verkreukelde en alleen nog maar als een bruine spaghettisliert uit het recordertje gevist kon worden

Jaren later, inmiddels werkend, samenwonend en in het rijke bezit van een stereotoren, kocht ik de elpee. Voordat je de naald op het vinyl liet zakken, hield je eerst een fluwelen kokertje vlak boven de ronddraaiende zwarte schijf, zodat er geen stofjes, kattenharen of ander vuil meer in de groeven zat en de kans op beschadigingen minimaal was. Natuurlijk, het gebeurde wel eens, per ongeluk, dat er toch een kras op de plaat kwam. Soms leverde het alleen een irritante tik op, vaker echter kwam de naald gewoon niet meer verder en was een eindeloos herhalen van anderhalf woord het gevolg.

Met het voortschrijden van de techniek leek dit allemaal tot het verleden te gaan behoren: een cd was pas echt muziek beleven! Alsof je in de concertzaal zat! Geen krasjes, tikjes of andere ruis: zuivere noten en niets anders hoorde je. Nog een paar jaar verder en we konden zelfs onze eigen cd’s maken. Het was het eerst Grote Gezamenlijke Project met Jaap: onze favoriete muziek op cd’s branden voor alle gasten van ons trouwfeest. We hadden beiden al een flinke muziekverzameling, en die breidde zich in de afgelopen zestien jaar flink uit.

Toen het stuk muur in de woonkamer ophield, dat bestemd was voor cd-kasten, besloten we alle cd’s te digitaliseren. Alle muziek op een pc, lekker handig & overzichtelijk. Het woord minimaliseren bestond toen nog niet, maar wat ruimde dat lekker op zeg. Een hele lege muur! Wat een rust voor de ogen.

Het downloaden nam een vlucht en gaf de verzamelhobby van Jaap een nieuwe boost: alles wat nog ontbrak was te vinden. Soms moeilijk, maar vasthoudendheid overwon altijd. De pc werd te klein en enkele jaren geleden kwam er een mini-appeltje met een maxi-schijf. Dat was ook een mooi moment om alle muziek eens te ordenen, zodat zowel de ooit zelf gedigitaliseerde elpees, de gekochte cd’s als de gedownloade tracks allemaal op dezelfde manier gevonden konden worden in onze bibliotheek. Uuuuuren, dagen, maanden was Jaap er druk mee, tussen allerlei andere bedrijven door.

En dan, op een dag, krijg je geen draadloos contact meer met je muziekbieb. Koppel je –   met een draadje – een scherm, een toetsenbord en een muis aan het mini-appeltje. En kom je tot de conclusie dat ‘het mapje’ ineens spoorloos verdwenen is. Het mapje, met daarin 135.000 nummers, bestaat niet meer. Niet vastgelopen. Niet verkreukeld. Geen hondenharen erop. Maar door een digitale kras onbereikbaar geworden.