Het komt toch nog onverwacht. Ondanks de kikker in de put, ondanks het wespennest , en zelfs de volle maan had ik echt wel zien aankomen. Maar mijn hevige mineurstemming niet. Alles zit tegen, en ik vraag me voor het eerst serieus af wat we hier doen, waarom en of we niet gewoon terug kunnen.

De luchtvochtigheid is enorm: zowel buiten als binnen. De kleren in de kast zijn klam, als we ’s avonds in bed stappen voelt dat klef. Als we buiten aan het werk zijn in de tuin wordt ons bezwete, blote vel belaagd door allerlei gespuis: muggen, platte steekvliegen en vlo-achtige kriebelbeestjes.

We vermoeden houtworm in de balken.

Er zit schimmel op een muur.

De gesnoeide rozen lopen oncontroleerbaar uit. Aan de enorme hoeveelheid brandhout- met-doorns lijkt geen einde te komen, evenals aan het aantal beren dat ik zie op onze weg hierheen. Gaat het allemaal wel lukken, wat we willen? Hoe dun is de grens tussen een eenvoudig leven en een armoedig leven? Stel dat… en zo denk ik mezelf een diepere put in dan die van het kikkertje.

De lessen Deens liggen al te lang stil; het kost me moeite in Nederland inspiratie te vinden, en de inspiratie die ik hier wél heb om het geleerde in de praktijk te brengen wordt om zeep geholpen door een norse garenverkoper op de handwerk-dag van de wolboerderij even verderop. Als hij in het Jutlands (Jysk) tegen ons begint te praten maak ik hem duidelijk dat we dat (nog) niet begrijpen, dat we nog maar net een beetje Deens leren en of hij misschien Engels of Duits spreekt? ‘Nej, Jysk!’ is het botte antwoord.

De moed zakt me compleet in de schoenen en tranen wellen op. Gaat het ons ooit lukken hier thuis te komen? Ons hier thuis te voelen?

Jaap kent dit soort buien onderhand wel van me; en ikzelf ook. Logisch en liefdevol redeneren en voor elk probleem een realistische oplossing bedenken helpt op zo’n moment niet. Jaap weet dat gelukkig. En ik inmiddels ook. Ik vecht er niet meer tegen, laat het over me heen komen. Morgen kijk ik er anders tegen aan. Voor nu weet ik dat mijn kijk op het leven verdacht veel lijkt op wat ik zie als ik naar buiten kijk. En als de zon niet gaat schijnen, ben ik zelf degene die dan de kaarsjes kan aansteken.

(Eerder geuite twijfel vind je hier )