Wie tevreden is met tevredenheid, die is altijd tevreden.

Spijt, oh zo’n spijt dat ik had. Dat ik al die dikke, weliswaar nog groene pruimen in de boom had laten hangen toen we eenmaal weer vertrokken waren uit het Gele Huis. De bessenoogst was overvloedig geweest, maar ik wilde alles wat onze tuin daar te bieden had. Desnoods onrijp.

Trossen met pruimen…

Een paar pruimen met een zeer voorzichtig blosje losgeplukt uit de dikke trossen, en meegenomen naar Nederland. En wat blijkt? Ze rijpen na. In de kamer. Op de fruitschaal. In de zon. Zo’n spijt dat ik ze niet allemaal had geplukt…

Maar dan blijkt, na een wandeling met Odin door de wijk en een mini-natuurgebiedje daarachter, dat hier in de directe omgeving ook genoeg lekkers te plukken valt. Morellen. Bramen. Blauwe bessen. Waarom meer willen als genoeg genoeg is?

De quote van vandaag komt uit tekst 46 van de Tao Te Tjing, en die hele tekst gaat als volgt:

Als we de voorkeur geven aan de Tao,

kunnen we galopperende paarden gebruiken

voor het bemesten van onze akkers.

Als de Tao niet wordt gevolgd, dan gedijen er oorlogspaarden.

Er bestaat geen groter ongeluk dan onbegrensde verlangens.

Er bestaat geen groter kwaad dan ontevredenheid.

Er bestaat geen groter drama dan hebzucht.

Wie tevreden is met tevredenheid,

die is altijd tevreden.

Vier inmiddels rode Deense pruimen, buurtbramen en blauwe bessen uit de tuin…