Hij droomde dat hij een kistje moest maken; een mooi kistje om waardevolle spullen van een overleden dierbare in te kunnen bewaren. Het beeld van die droom bleef hangen, en verdween pas uit zijn hoofd toen hij zijn hart volgde en zijn handen aan het werk gingen.

Hij maakte een kistje voor zijn vrouw, waar zij wat spullen van haar overleden ouders in kon doen. De gedachte begon te groeien dat het mooi zou zijn als mensen zo’n kistje als nieuw ritueel zouden hebben. Dat dierbare herinneringen niet in een doosje werden weggestopt onderin een kast, maar juist óp de kast gezien mochten worden. De droom werd concreet tijdens zijn revalidatie na een zwaar ongeval: hij ging Levenskistjes maken, voor het Leven met een hoofdletter L.

Dat Leven neemt soms vreemde wendingen. Mijn recente eigen Leven is daarvan een voorbeeld: vier jaar geleden stopte ik met mijn toenmalige betaalde baan. Na drie ingrijpende operaties kort achter elkaar kwam ik tot rust en tot inzicht: dit werk gaf mij geen plezier en energie meer. Ik begon met harp spelen, en pakte mijn oude vak weer op: schrijven. En ik leerde de kunst van het Lanterfanten, ook met een hoofdletter L.

De overvloed aan spullen die ons huis binnenkwam na het overlijden van onze ouders, samen met het besef nu als oudste generatie aan een nieuw Levenshoofdstuk te beginnen, zorgde er onder meer voor dat we sterker dan ooit de behoefte voelden aan versimpeling, minder & kleiner, in plaats van andersom, en er ontstond een droom richting Denemarken, waar we in inmiddels ons Gele Huis bewonen zo vaak als ons leven in Nederland dat toelaat.

Maar tot voor kort was ik weer aan het werk bij mijn oude werkgever – een zeer onverwachte slinger in onze route op weg naar Denemarken. Zowel het schrijven als het harp spelen – en al helemaal het lanterfanten! – schoot er de afgelopen maanden nogal bij in. Maar ik zie een patroon, en ik snap de bedoeling van deze ‘omweg’ richting ons nieuwe, Deense leven. En ik ben dankbaar voor andere, bijzondere pareltjes op ons kronkelende Levenspad.

En daarmee kom ik terug bij de droom en de houten kistjes. Ongeveer een jaar geleden werd Jaap benaderd door meubelmaker Jos Martens, en kort daarna maakten ze kennis met elkaar. Ter sprake kwamen onder meer de foto’s die Jaap maakte tijdens de Harp Friends Meeting, de expositie die daarop volgde in De Zingende Snaar en het feit dat ik dus harp speel. Hier onderbrak Jos Jaaps verhaal. ‘Op wat voor harp? Toch niet toevallig een Hans den Brok-harp?’

Ja, toevallig wel dus.

Voor de niet-harpkenners: Hans den Brok was een Nederlandse harpbouwer en muzikant. Hij overleed in 2006.

Jos blijkt onder meer het esdoornhout te gebruiken dat Hans den Brok ooit persoonlijk uitzocht en kocht om harpen van te maken. Na zijn overlijden bood Hans’ weduwe de voorraad hout te koop aan, en zij was blij verrast toen zich een bijzondere koper meldde: iemand die op eenzelfde ambachtelijke en liefdevolle manier met hout omgaat als Hans dat deed.

Jos en mijn Jaap zijn inmiddels een samenwerking aangegaan: Jos maakt een eenvoudige versie van een Levenskistje, met een foto op het deksel. Het hout waarop Jaaps foto wordt afgedrukt is het ‘harp-hout’: esdoorn. Het eerste kistje is af en staat nu bij ons op tafel. Mahoniehout, met een bies van ebbenhout. De foto – ‘Eternal Encounter’ – is (natuurlijk) gemaakt aan ons geliefde Deense strand. Mooi hoe dingen soms samenkomen. Leven met een hoofdletter L is soms onnavolgbaar.

(Dit is een bewerking van een column die ik eerder schreef voor het magazine van de Nederlandse Folkharp Vereniging, Folk Harp Folks!)