Ik heb moeite met de logistiek van een klus. Daarom is het me vaker dan één keer overkomen dat ik er pas ná het behangen achter kwam dat het toch handiger geweest zou zijn als ik eerst de plint had geschilderd. Die daarvoor natuurlijk in de grondverf gezet had moeten worden, nadat ik ‘m eerst geschuurd en geplamuurd had. Gevolg 1: we hebben hier veel slecht- of onbeschilderde plinten – of besmeurd behang ter hoogte van de plint.

Gevolg 2: ik probeer vanaf het gewenste resultaat in omgekeerde volgorde terug te denken. Dan kan het gebeuren dat als ik iets op zolder wil gaan doen, ik in de garage beland en die ga uitmesten, omdat net dat ene stuk gereedschap wat ik nodig heb, zoek is. Gevolg 3: ik heb een – voor even – opgeruimde garage, ik vind weken later het kwijte gereedschap onder mijn bed terug, maar ik begin niet meer aan die oorspronkelijke klus. Of ik maak me er met een Jantje van Leiden van af. Ik ben namelijk een perfectionist. En als blijkt dat het me niet perfect lukt, geef ik er vaak de brui aan.

Deze dagen komen al die Jantjes als treiterende lijkjes uit allerlei kasten tevoorschijn. Ik pluk nu zelf de wrange vruchten van mijn ongeorganiseerde, onaandachtige en ongeduldige manier van klussen zoals ik dat in mijn ‘oude leven’ deed. We zijn, zoals ik de vorige keer schreef, druk bezig met concrete stappen richting Denemarken en het allereerste (en ook wel het belangrijkste) is natuurlijk ons huis hier verkopen. En willen we dat een beetje leuk en liefst ook nog een beetje snel doen, dan moet het er Fundaproof uitzien.

Nu ga ik echt mijn appelgroene behangetje op zolder niet meer van het schuine plafond weken (nu ik erover nadenk is het eigenlijk wel gek: behang op het plafond), of onze paarse vloer vervangen door Frans eiken, want er zijn nog veel te veel onaffe zaken die echt een hogere prioriteit hebben. Maar ik werk inmiddels volgens Het Nieuwe Klussen en dat is niet alleen samen met Jaap (dus de logistiek klopt nu gewoon), maar ook aandachtig, geduldig en zonder nog perfect te willen zijn. Goed is genoeg.

Al zo lang ik hier woon zijn de aluminium kozijnen op de eerste verdieping mij een doorn in het oog. Hoe ze ooit waren voordat ik hier kwam wonen weet ik niet meer, maar de afgelopen zestien jaar heb ik ze er niet fraaier op gemaakt. Uitgeschoten met muurverf, uitgeschoten met lak van een deur, en ten einde raad op één van de kozijnen een keer Hammerite uitgeprobeerd om al die zondevlekken te verbergen. Maar ja: dat was ook weer zo’n niet perfect en dus half af werkje. Ik kom mezelf letterlijk en figuurlijk tegen, deze dagen.

Wat te doen met die rotkozijnen? Houten kozijnen schuren, gronden en lakken is al niet mijn favoriete schilderklusje, laat staan een lastig materiaal als aluminium. Dat moet tussen het schuren en gronden ook nog eens een keer in de primer gezet worden! Vier keer dezelfde gang langs vijf deurkozijnen maal drie (binnenkant, zijkant, buitenkant) – dat is 60 keer repeterende bewegingen maken. Dat is gegarandeerd rsi.

In de afgelopen zestien jaar heb ik natuurlijk best wel eens een doekje over die gevlekte kozijnen gehaald in een poging ze er wat minder shabby te laten uitzien, maar echt resultaat had dit dus niet. Totdat ik eerder deze week eens googelde op ‘aluminium kozijnen schoonmaken’. Een druppeltje Dreft op een schuursponsje. ‘En-gij-geleuft-da?’ zou mijn moeder gezegd hebben. ‘Dat gaat toch krassen?’, riep het praktische Maagdstemmetje in mij. Nee, dat schijnt niet te gaan krassen want er zit (meestal) een coating op dit soort aluminium, las ik.

Godzegenedegreep en Geronimo!* ben ik met een emmertje afwassop en een schuursponsje los gegaan op de kozijnen. Het is niet te geloven. Ze worden weer als nieuw. We hebben nu parelgrijze, matglanzende, satijnzachte kozijnen. Elke keer als ik er langs kom, aai ik er even verliefd overheen. Straks wil ik hier echt niet meer weg!

 

*Geronimo was een indianenleider (Chiricahua-Apachen) die een nogal legendarische status als ‘held’ of ‘dappere’ heeft bereikt, met name door meerdere keren aan de blanken te ontsnappen en de enorme weerstand die hij in diverse gevechten heeft geleverd. Een dappere man dus. Zijn naam (zijn Apachenaam luidde ‘Goyaałé’ – hij die geeuwt) wordt dan ook gebruikt – in overdrachtelijke zin of als strijdkreet – voor hele dappere hoewel soms wat onbezonnen daden.