Soms stel je jezelf in stilte vragen en komt er antwoord uit onverwachte hoek. Nou ja, een soort van antwoord. Altijd als ik twijfel – en ik twijfel altijd – heb ik de neiging een ander om raad, om advies te vragen. Wat moet ik doen? Wat vind jij? En dan komt er een mailtje binnen van een site waarop ik geabonneerd ben, met in het onderwerpveld de tekst:

‘I don’t know what’s best for you’.

De laatste weken van het oude jaar in het Gele Huis waren af en toe gekleurd door twijfel. Niet in de laatste plaats door de verhalen van Konrad, die ons romantische beeld van het plattelandsleven aan de noordwestkust van Jutland soms onbewust bijstelt en ons met een opmerking-tussen-neus-en-lippen-door weer met beide voeten in de zuigende modder van de realiteit zet.

Ik heb het eerder geschreven: natuurlijk weten we echt wel dat het leven hier geen Zwitser(s)leven is. Dat zaken waarmee Denemarken zich zo positief op de kaart weet te zetten, vooral gelden in het oosten, in en rond de grote steden. Dáár worden ook de dingen bedacht, van achter bureaus en tekentafels.

Een dorpsdokter Tinus hebben ze hier al lang niet meer – en misschien maar goed ook als we de horrorverhalen van Konrad mogen geloven. Die dokter runde in z’n eentje (nou ja, volgens hardnekkige geruchten samen met zijn beste vrind Johnny Walker) een heel ziekenhuis voor de streek, had dus altijd dienst, 24 uur per dag, 7 dagen in de week en als je dan met een gebroken middenvoetsbeentje bij hem kwam werd je honend weggestuurd. Gevolg heden ten dage voor Konrad: een nare, nog altijd pijnlijke bult op zijn voet.

Nee, dat soort toestanden zullen we hier niet meer meemaken dus. Maar het ziekenhuis waar we nu op aangewezen zijn bevindt zich 134 kilometer bij ons vandaan, in Aalborg. Ja, dichterbij in Holstebro, op 52 kilometer, is ook een ziekenhuis, maar dat is een andere regio, Midden. En wij zitten in het zuidelijkste puntje van de regio Noord.

Zelfs vanuit het noordelijkste puntje van Denemarken, Skagen, is het ‘slechts’ 105 kilometer naar datzelfde ziekenhuis in Aalborg. Wij hebben dus gewoon pech omdat een ambtenaar in Kopenhagen ergens een lijn heeft getrokken… en we daar niet overheen mogen. Nou ja, voordeel van aan de rand van de regio zitten is dan weer dat er in noodgevallen een helikopter uitrukt. Nu nog uitzoeken wat de grens is van een noodgeval…

Maar goed, ik had het over twijfel en die werd niet alleen gevoed door de omstandigheden van de gezondheidszorg op het platteland van Thy. Soms overvalt het me gewoon, de allesoverheersende vraag ‘doen we hier nu wel goed aan?’ of zelfs ‘waarom zijn we hier in vredesnaam aan begonnen?’ En dan ga ik op zoek naar een waarzegster met een kristallen bol.

‘I don’t know what’s best for you, but I know what is best for me’.

Was dus het antwoord wat ik kreeg. Je weet zelf het beste wat goed voor JOU is. Als je bereid bent naar jezelf te luisteren. Op wat voor manier dan ook. En dat werd voor mij uiteindelijk wel heel letterlijk ‘naar mezelf luisteren’ omdat ik de afgelopen dagen heel wat keer die vraag voorgelegd kreeg.

‘Waarom gaan jullie naar Denemarken?’ Sinds maandag ben ik met een nieuwe tijdelijke baan gestart, en de nieuwe collega’s zijn oprecht belangstellend en nieuwsgierig. En ik hoor het mezelf zeggen, elke keer weer: ‘Vanwege de ruimte. De leegte. De stilte. Je kunt daar nog ademen. Jezelf horen denken, of gewoon: helemaal niets horen. Vanwege de eenvoud van het leven daar.’ En ja: daar heb ik mijn antwoord dus.