Ze ontdooit een beetje als ik vertel dat ik ook harp speel. Dat mijn interesse in de enorme kist in de kleine hal niet alleen maar nieuwsgierigheid is, of nog erger: aasgierigheid. Want zo voelt het wel een beetje nu we met z’n allen in het onttakelde huis van haar jeugd staan op zoek naar onze koopjes.

Haar moeder is onlangs vanuit deze statige jaren-dertigvilla aan de bosrand verhuisd naar een verzorgingsflat. Alleen het hoogstnoodzakelijke kon meeverhuizen, de rest van de inboedel wordt nu verkocht via Marktplaats. Ze heeft hier geen ervaring mee en heeft duidelijk moeite met haar rol als verkoper-van-tweedehands-spullen.

In eerste instantie lijkt ze kil, afstandelijk, stug als ze ons één voor één naar de spullen brengt waarvoor we hier komen. De koelkast. De oven. Lampjes. Een kleed. Maar ja: het zijn ook wel haar moeders spullen die ze verkoopt. En ook al is het niet jouw smaak, en maakt het lang niet allemaal deel uit van jouw verleden, makkelijk is het niet. Het brengt herinneringen boven aan het leegmaken van het appartement waarin mijn moeder als laatste alleen woonde.

Wij komen voor de bank. In het kader van onze meerjarenemigratie naar Denemarken is het grote opruimen in ons huidige huis al lange tijd gaande. In het toekomstige Deense boerderijtje is immers geen plek voor veel spullen of zelfs de huidige inboedel, dus alles in ons Nederlandse huis mag weg.

Zo ook onze zeven zitelementen. Deze zijn geknipt voor een zeer specifieke doelgroep en dus niet geschikt om pas een week voor vertrek te koop aan te bieden. Na vele maanden geduld heeft zich een enthousiaste koper gemeld, en hebben wij nu ineens tijdelijke zitplaatsen nodig. Liefst iets wat we straks wél een week voor definitief vertrek snel kwijt zullen zijn. En dat staat hier.

Terwijl alle andere kopers meteen het huis in zwermen op zoek naar ‘hun’ koopje, blijven wij even met grote ogen stokken in de hal. Daar ligt een enorme, oude, houten kist. De vorm is onmiskenbaar. ‘Het hout is beschimmeld. De kist heeft altijd in de vochtige kelder gelegen. We weten nog niet zo goed hoe we dit moeten oplossen’, vertelt Sam, zoals haar Marktplaatsnaam is.

In de kist past een harp. Een grote harp. ‘Wil je ‘m zien?’, vraagt ze. In de bijna lege woonkamer staat haar grote, zwarte Lyon & Healy concertharp. Een paar bassnaren zijn geknapt en krullen om; de echo van toen het gebeurde is bijna hoorbaar. Bijna smekend strekken de kapotte snaren als lange vingers zich naar ons uit: vervang ons, bespeel ons allemaal weer!

Ze had geen plek in haar eigen huis voor deze harp. Wel voor een kleine klepjesharp, maar de pedaalharp is al deze jaren in de ouderlijke woning gebleven. Altijd als ze vanuit het westen van het land haar ouders, en later alleen haar moeder bezocht, bespeelde ze de harp nog wel eens, en vulde het huis zich weer even met betoverende klanken. Ze heeft ooit conservatorium gedaan, en ‘m’n vingers blauw gespeeld’, maar muziek werd niet haar vak, en het spelen schoot er eigenlijk ook steeds vaker bij in.

De haakjesharp, een zwarte Aoyama, is inmiddels ook via Marktplaats verkocht. Dat ging sneller dan verwacht. Aan een jonge man, die zomaar ineens besloten had om harp te willen leren spelen. Nooit eerder gedaan, nooit lessen gehad, geen idee hoe dat allemaal werkte met die haakjes. ‘Hij had er echt helemaal geen verstand van. Het ging me zó aan het hart, mijn harpje aan zo iemand mee te geven’, zegt ze.

Met het doorgeven van haar haakjesharp aan een nieuwe bespeler is er niet alleen fysiek ruimte in haar huis gekomen om de oude concertharp een nieuwe start te geven. Naarmate het ouderlijk huis leger raakt, en ze bij de verkoop van elk item een beetje meer loskomt van haar verleden, komt er in haar hart en haar ziel ook weer ruimte. Er beginnen plannen zich te ontvouwen voor haar nieuwe leven met haar oude harp. Voordat we wegrijden, met de bank van haar moeder achter in onze auto, zegt ze: ‘Misschien neem ik wel weer les’.

NB – de columns in het harpblad lopen altijd wat achter bij de actualiteit. Het bankje van Sam’s moeder hebben we inmiddels al weer verkocht; het was te iel hier

NB2 – met dank aan Grensgevallen; deze post herinnerde me eraan dat ik mijn laatste column voor het harpblad nog niet op mijn eigen site had gepubliceerd – bij deze! 🙂