Zo’n zestien jaar geleden ruilden we Jaaps boytoy in voor een meerpersoonsvoertuig in verband met de verwachte gezinsuitbreiding. De drie jongens konden (toen nog) met gemak met z’n drieën op de achterbank van de Jeep, maar met een vierde erbij plus babybagage zou het te krap worden. Het was de tijd dat alles nog vanzelfsprekend was, maar wat werden we met de neus op de feiten gedrukt toen onze puk veel te vroeg levenloos geboren werd.

Het was een van de eerste van meer barsten in ons luxe, vanzelfsprekende leventje. Een gezond kind, met alles d’r op en d’r aan, op de wereld zetten is een wonder. Zelf gezond en recht van lijf en leden zijn en blijven is ook allerminst logisch. De afgelopen week werd ik na vijf jaren van controles officieel kankervrij verklaard. Ik had niet anders verwacht, maar ja: diezelfde gedachte had ik ruim vijf jaar geleden ook vlak voordat ik de uitslag van het weefselonderzoek te horen kreeg.

Sindsdien is veel niet meer zo vanzelfsprekend als het voorheen was. En zijn we keuzes gaan maken op basis van verwondering in plaats van vanzelfsprekendheid. Keuzes die uiteindelijk hebben geleid tot onze Deense plannen. ‘Ik vind ’t stoer’, zei Thijs, onze eerstehulpbijautozaken vandaag. Zelf zijn we daar lang niet altijd van overtuigd.

De afgelopen weken werden we geplaagd door pestduiveltjes, soms in de vermomming van gevoel, soms verkleed als verstand en vaak uitgedost als twijfel. Van die ettertjes die proberen de poten onder je stoel van stavast vandaan te zagen, die je naar rechts trekken als je besloten heb voor links te gaan of die gewoon compleet je weg blokkeren.

De afgelopen weken waren weken van lezen en dromen over het omtoveren van ons saaie en slecht afwaterende Deense grasveld (lees: modderveld in najaar, zachte winter en voorjaar) tot een permacultuurparadijs. Van het bijna aanvaarden van een vaste baan hier. Van zorg over de verrechtsing in de Deense politiek die het de vreemdeling steeds moeilijker maakt. Van plannen voor sollicitatiebrieven schrijven naar Deense bedrijven. Van: we gaan zo snel mogelijk tot: we stellen ons vertrek nog een paar jaar uit. Tot zelfs, na een bezoek aan het bijna Deens-winderige Ooltgensplaat: we gaan voor plan B. Zeeland, dus.

De afgelopen weken werd onze vastberadenheid om ons zekere stadsleven hier in te ruilen voor een simpel maar onzeker bestaan op het Noord-Jutse platteland danig op de proef gesteld. En bleek de Gouden Cirkel van Simon Sinek niet alleen iets dat ik voor mijn nieuwe (tijdelijke) baas in elkaar mocht knutselen, maar ook de sleutel tot rust in de tent voor onszelf. Zijn credo is ‘Start with why’: wat is je overtuiging, waar geloof je in, waarom doe je het? Of, zoals Jaap altijd die ene vraag stelt na een heel betoog: ‘en voelt het ook goed?’

Er kwamen meer ‘gouden cirkels’ deze toch wel moeilijke dagen. Afgeronde zaken, die een belofte van een nieuwe begin inhouden. Toevalligheden. Stille boodschappen die op het nippertje gehoord werden, verkeerd geïnterpreteerd en uiteindelijk toch op hun plek vielen. Eén zo’n cirkel is het inruilen van onze auto.

We dubben al een tijdje of het handig zou zijn een auto met meer laadruimte te hebben. Voor het jutten (op het strand en in genbrug-winkeltjes), maar ook voor het verhuizen, op termijn. Veel nemen we niet mee, maar onze fietsen passen niet in de Auris. En om nu straks alleen voor die fietsen een bus te moeten huren…

Zeventien jaar geleden kwam ik als journalist in mijn Berlingo volgeladen met dierbare spullen naar Nijmegen om hier een nieuw leven te beginnen met Jaap. Dat vanzelfsprekende leven. Gisteren zagen we een mooie occasion: een knalrode Partner. Andere naam, zelfde model. Mét juthaak, ook nog! Geweest van een journalist, die, nadat hij de strijd tegen kanker had gewonnen zijn leven over een andere boeg gooide.

Gezien de ervaring waar ik dit blog mee begon, is er even de huiver: stel dat we nou niet gaan verhuizen en we de auto dus eigenlijk opnieuw ‘voor niks’ inruilen? Dat gevoel verdwijnt snel. Het klopt gewoon. Vertelt mij ook het nummerbord (wie mij langer kent dan vandaag weet van mijn fascinatie voor getallen en nummers): het kenteken telt numerologisch gezien op tot een totaal van 7. Een getal overladen met symboliek die te maken heeft met heelheid, met een gevoel van ‘het is klaar’, ‘dit klopt’, van ‘juistheid’.

Vandaag kwam ook mijn bestelde boek over permacultuur binnen met de subtitel: Op reis met zeven (!) rode (!) koffers. Mét het boekenweekgeschenk: Makkelijk Leven. Ik weet weer even genoeg. 🙂