‘Horen jullie hem wel eens op zijn pannen slaan?’ vroeg de buurvrouw me onlangs tijdens een gezamenlijk achtertuinmomentje. ‘Wij zijn er inmiddels immuun voor…’ voegde ze er nog aan toe. Wel nu: wij – nog steeds – niet. Dat heb ik niet tegen de buurvrouw gezegd. Ik heb me ingehouden. Maar de afgelopen ruim duizend dagen hebben we hem elke dag gehoord. Ons nieuwe buurjongetje. Ooit een huilbaby, inmiddels een schreeuwpeuter met een Ikeakeukentje dus.

Toen hij er net was, zetten zijn ouders hem wel eens buiten voor de voordeur in de kinderwagen. Of liep de buurvrouw rondje na rondje om het grasveld, kinderwagen in de ene hand, smartphone in de andere. Want alleen buiten sliep hij goed. We hebben wel eens gezegd: ‘Ha, passen jullie de Deense methode toe?’ Maar dan werd-ie schielijk weer naar binnen gehaald met als gevolg: huilen.

Kom je in Denemarken langs een børnehave (letterlijk: een kindertuin, kinderdagverblijf dus), dan is de kans groot dat er een hele rij kinderwagens buiten staat. Want: buiten slapen ze beter, is de algemeen heersende opinie. En onlangs is het wetenschappelijk aangetoond: uit Brits onderzoek is naar voren gekomen dat Deense baby’s het minste van alle huilen. Nederlandse baby’s scoren als één van de slechtste…

Behalve dat buiten slapen doen ze het in Denemarken nog op wat andere fronten anders dan hier – of andere plekken op de wereld waar baby’s veel huilen zoals Canada en Italië. Denen onderkennen het belang van aandacht en zorg van de ouders in het eerste levensjaar van een nieuw mens. Daarom is het Deense ouderschapsverlof 52 weken (!), en in die periode geeft de Deense moeder borstvoeding. Ook weer zo’n dingetje waar Denemarken hoog op scoort. Vervolgens gaan zowel moeder als vader weer fulltime aan het werk en gaat het kind fulltime naar de opvang. Waar het dus – weer of geen weer – lekker in de kinderwagen veel tijd buiten doorbrengt.

Ik heb geen verstand van baby’s. Nooit zelf kinderen gebaard of aan de borst gehad, maar sinds ik een nieuwe rode draad in mijn carrière heb ontdekt als zwangerschapsverlofvervangster, zit ik automatisch ineens toch meer ‘in de baby’s’. Mijn eerste interim-baan vorig jaar was voor een periode van zeven maanden. De collega die ik verving had de standaardperiode van 16 weken bij haar eerste boreling als veel te kort ervaren, en pakte het nu dus anders aan.

Nu vervang ik opnieuw een aanstaande moeder. ‘Slechts’ vier maanden. Ik zeg dat niet tegen haar, hoor. Ik houd me in. Als ’t aan mij lag zou iedere ouder minstens zeven jaar verlof moeten nemen. Erg on-Deens, niet-van-deze-tijd, maar dat wil ik ook helemaal niet zijn. Volgens mij zou het de wereld aan babytranen schelen. En nog heel wat meer ook.