Het staat er zwart op wit: ik vorm geen risico voor de samenleving, meer specifiek nog gericht op ‘gezondheidszorg en welzijn van mens en dier’. Meneer (of mevrouw) H. heeft een onderzoek naar mijn gedrag ingesteld en stelt vast dat hij of zij geen bezwaar heeft gevonden om mij aan te stellen als flex administratieve kracht. Phew.

Wat een paar maanden geleden begon als een leuke, nieuwe tussendoor-uitdaging, een makkelijk, tijdelijke baantje tot de zomer zodat we nog even kunnen DoorsparenvoorDenemarken, is inmiddels serious business geworden. Het eenvoudige, kleine baantje werd al snel wat groter, er kwam een andere baan en dus nog meer uren bij, en nu werk ik fulltime, is mijn contract verlengd tot 1 april volgend jaar en staan volgende week de Amerikaanse accrediteurs op de stoep van het ziekenhuis waar ik werk.

Zo’n accreditatie is een kwaliteitslabel, en dat krijg je pas als je je zaakjes op orde hebt. Alle zaakjes. En da’s een hoop gedoe. Voor een ziekenhuis staat patiëntenzorg natuurlijk centraal, maar ook alle personeelsdossiers moeten kloppen en al het personeel moet ook gescreend zijn. Niet alleen de medici; iedereen. Dus ook ik moest er aan geloven.

En dan is het toch best wel een beetje spannend als die envelop van het Ministerie van Justitie in je brievenbus ligt. Want wanneer ben je een brave burger? En wanneer niet meer? De vorige keer dat ik me hier zenuwachtig over maakte betrof het een brief van het Deense Justitsministeriet. Dát werd toen een ‘nej’, maar deze keer ben ik wel door de keuring. ‘Geen bezwaren gebleken tegen betrokkene’.

Ik vorm geen gevaar in het kader van de gezondheidszorg en welzijn van mens en dier. Soms ben ik best wel een gevaar op de weg. Vroeger met de auto, en tegenwoordig op mijn fiets met elektrische trapondersteuning. Gelukkig maar dat er nog geen maximum snelheid is ingesteld voor fietsers…

Overigens: in Denemarken doen ze er al een paar jaar niet meer aan. Accreditatie. De Deense ziekenhuizen hebben deze ‘enorme bureaucratische rompslomp’ afgeschaft. Een veel gehoorde klacht was dat ziekenhuizen allerlei data moesten verzamelen die niet relevant waren voor de lokale situatie. Veel zinloos papierwerk, waardoor artsen en verpleegkundigen te weinig tijd overhielden voor patiëntenzorg of innovatie. De Deense minister voor Volksgezondheid was het met hen eens.

Ziekenhuizen in Denemarken kregen vervolgens de vrijheid om te werken aan thema’s die ze zelf belangrijk vonden. Ze stellen nu hun eigen prioriteiten, die passen bij hun eigen situatie. ‘Zo genereer je enthousiasme om de kwaliteit te verbeteren’, aldus Beth Lilja, directeur van het Deense instituut voor patiëntveiligheid.

Geen rompslomp maar enthousiasme. Ik ben ervoor!