Op een berg, in een geel huis…

We zijn nog maar net de grens over of de vooroordelen blijken toch echt wel een kern van waarheid te bevatten. We rijden rond spitsuur Como binnen. Nu is dat geen wereldstad, maar toch. Als we ook maar even twijfelen aan Tom (de navigator in deze auto) en niet snel genoeg van rijbaan veranderen, klinken meteen de claxons en scheelt het niet veel of we worden van de weg gereden. Haantjes zijn het, die Italianen.

We zijn blij als we na een stuk of dertig (veertig? vijftig?) haarspeldbochten bergopwaarts de hectiek achter ons kunnen laten. Hier op de berg, in zowaar een geel huis, staat het leven gewoon een beetje stil. Zoemen de bijen, klatert de bergbeek, en zorgt alleen het weer voor spektakel.

Als we links kijken, trekt een donkergrijze sluier met soms oplichtende wolken de hele vallei dicht. Het rommelt en het dondert daar. Rechts van ons schijnt de zon in een wolkeloze hemel. We zitten op de grens, badend in zonlicht en af en toe een spat regen en zien een dubbele regenboog ontstaan.

Ik zou hier de hele dag alleen maar kunnen zitten, en kijken. Alhoewel ik het liefst de horizon wil kunnen zien, zodat alles wat zich in mijn hoofd bevindt vrijelijk naar de einder kan afdwalen, heeft dit ook wel wat. Geen moment is hetzelfde. Het is heftig soms: zowel de stortbuien als de stekende zon. In het weer hier zit evenveel passie als in de gemiddelde Italiaan.

Maar we zijn hier niet om te zitten en te kijken. Gisteren hebben we de foto’s afgeleverd bij Marcello in het voormalige kerkje van San Nicolao. Kleine, fijne ruimte. Delen van fresco’s op muren en plafonds getuigen van een ooit roemrijk, maar al lang geleden vervlogen verleden. Marcello vertelt hoe met man en macht (zijnde: de gemeente Bellano en de universiteit van Milaan) wordt geprobeerd het pand te behouden, maar hij heeft er een hard hoofd in.

Vandaag gaan we nog even terug, verkennen Bellano en ontmoeten twee collega-exposanten uit Duitsland. Zij komen hun werk brengen. Jaaps foto’s hangen al aan de muren, in het koor van het kerkje, het mooiste plekje. Het lijkt wel alsof ze hier altijd al hebben gehangen. De textuur van de gerestaureerde muren, de krijtverfkleuren van de fresco’s; Jaaps foto’s passen hier perfect.