Het overlijden van familie dichtbij en ver weg en ons verblijf in Italië deden me de afgelopen week in de doos duiken waar ik de reisdagboeken van mijn ouders bewaar. Op zoek naar geschreven herinneringen groeide het besef hoezeer mijn dromen over en onze toekomst in Denemarken hun bron hebben in het grenzeloze verlangen van vooral mijn vader om altijd ongebaande paden te zoeken, en voorbij de horizon te willen kijken.

Vanaf de jaren vlak na de oorlog reisden mijn ouders per scooter, motorfiets of Fiatje 500 door Europa, van Noorwegen tot Italië. Al lezende groeide mijn bewondering voor het vermogen van mijn ouders om door te zetten, kalm te blijven, verwonderd te zijn, vertrouwen te houden in een goede afloop – al naar gelang de situatie. Het amuseert en inspireert me.

Daarmee werd een nieuwe categorie voor Levensjutters geboren: ‘Voorbij de horizon’. Een soort zomerserie in deze ‘komkommertijd’ waarin er qua Deense activiteiten niet zo heel veel spannends gebeurt.

Over grenzen verkennen, grenzen verleggen, geen genoegen nemen met het alledaagse, en het mooie zien in het gewone. Zowel mijn vader als mijn moeder schreven in de kleine notitieboekjes. Met potlood. Zoals ik decennia later zou leren als journalist: dat blijft leesbaar in de regen 🙂

Jaar: onbekend, ergens tussen 1945 en 1950

Datum: onbekend

Dinsdag

Via Mulhouse naar Bazel. Foto gemaakt. Geluncht met een halve liter wijn, waar Michael niet goed tegen kon. Tien over half zes stonden we met een verbrand gezicht in Bern te beraadslagen waar we verder heen zouden gaan.

‘Life is what happens to you when you’re busy making other plans’. Dat gevoel heb ik wel eens. Dat je van alles plant, en dat er steeds iets tussendoor komt waardoor je je plan weer moet bijstellen. Denemarken. Werk. Dat overkwam mijn ouders dus niet. Hun plan was: geen plan.

Foto gemaakt van de Thunersee. Wat we nu zien is zo sprookjesachtig dat je haast niet kunt geloven dat zoiets bestaat. Ondertussen is het 9 uur geworden en moeten we weer een slaapplaats zoeken. Wat ons weer gelukt is. Alles was verrukkelijk.

Woensdag

De tocht wordt steeds mooier. Je ziet nu dat de toppen der rotsplateaus de wolken raken, we kunnen nu sneeuw boven op de bergen zien liggen.

Uitgerekend in Zwitserland motorpech. Voor minstens 50 gulden en 1 of 2 dagen wachten tot hij klaar is. Woensdagmiddag half zes: we lopen moeizaam bepakt en bezakt bij een temperatuur van minstens 40 graden door Zwitserland en zoeken onderdak – wat weer gelukt is.

40 graden in Zwitserland? Mijn moeder overdreef graag.

’s Avonds hebben we een heerlijke wandeling gemaakt in Interlaken langs de Thunersee. Alles is hier even heerlijk, je voelt je gewoon in sprookjesland. Het weer is nog steeds prachtig. De motor hebben we om 12 uur opgehaald en nu, na 2 uur rijden, is hij weer niet goed. Steeds hetzelfde euvel.

Donderdag

We zitten op een bankje in de zon en hopen dat vanmiddag de motor weer in orde is. Alles is geweldig, alleen de motor wil niet erg. We zijn om 3 uur een garage in gegaan en het was 9 uur voordat we er weer uit waren. We waren van plan 1 of 2 dagen in Zwitserland te blijven, maar dit is nu al de derde dag.

Nu we in Innertkirchen zijn aangekomen hebben we echt zin in warm eten, maar aangezien ‘dem Puff’ al 60 gulden reparatie heeft gekost zijn we een beetje bang geworden omdat alles in Zwitserland nogal prijzig is. Maar we zijn toch maar begonnen met vragen wat het kost: 2 gulden per portie. 1 portie leek ons erg weinig, dus we bestelden er twee.

Nou, toen het op tafel kwam, bleek een halve portie meer dan genoeg geweest te zijn. Er waren 2 worsten bij van een pond minstens per stuk en een hele grote schaal met gebakken aardappelen en kaas en een schaaltje sla. Zes man hadden er ook meer dan genoeg aan gehad.