Vanaf de jaren vlak na de oorlog reisden mijn ouders per scooter, motorfiets of Fiatje 500 door Europa. In kleine notitieboekjes noteerden ze met potlood hun belevenissen. De verhalen uit deze boekjes gaan over grenzen verkennen, grenzen verleggen, geen genoegen nemen met het alledaagse, en het mooie zien in het gewone. Aflevering 2.

We hebben weer heerlijk geslapen en het weer is ook nog steeds schitterend. Drie dagen hebben we nu al zo goed als niets afgelegd en zijn daarom vanmorgen voor zessen opgestaan. Maar we zijn zo lui dat het nog 9 uur geworden is voor we weg zijn. Foto gemaakt van een wegwijzer.

Mijn ouders noteerden zorgvuldig elke foto die werd gemaakt. Handig voor het kunnen thuisbrengen van de prentjes als die waren afgedrukt. Kun je je nu, in het digitale tijdperk, toch moeilijk meer voorstellen. Aan het maken van foto’s zit tegenwoordig geen grens meer…

Vrijdag

We zijn dus om 9 uur gestart en bestijgen nu de Sustenpas, waar we om de 500 m moeten wachten om de motor af te laten koelen. Ondertussen hebben we een foto gemaakt. Terwijl we op de motor zitten te puffen van de hitte zien we tevens hele vlaktes met sneeuw.

Alle Hollanders die we hier tegenkomen zwaaien en maken een praatje. Ook nu komen er een paar Amsterdammers naar ons toe en vragen of we met hen op de foto in de sneeuw willen voor de aardigheid. Als hij goed gelukt is sturen ze hem op.

Ik ben vandaag vreselijk geschrokken. We reden namelijk door een donkere tunnel en daar zag ik ineens een beest staan. Ik dacht minstens dat het een leeuw was, maar het was een hert of ree.

Tot zover mijn moeder. Vermoed ik… Als mijn vader dit heeft geschreven, dan is mijn beeld van de stoere held toch wel aan bijstelling toe 😮

Zaterdag

Gestart vanuit Hospental half 8. We bestijgen de St Gotthard en moeten ook nu weer om de 500 m de motor af laten koelen, wat hier echter nogal makkelijk is vanwege de sneeuw: we leggen wat sneeuw op de motor en dan gaat-ie zo weer verder.

Wat we nu moeten rijden, daar is de Tour de France nog niets bij. Het lijkt net een circus: je gaat maar steeds in het rond en je kunt zeker 1000 m de diepte in kijken. Af en toe word je opgeschrikt door een vreselijk lawaai. Je denkt minstens dat er gebombardeerd wordt, maar dat zijn schietoefeningen en dat klinkt in de bergen natuurlijk fantastisch zeer hard.

Ja echt: eerst stond er fantastisch! Dit doet mij vermoeden dat mijn vader dit stukje heeft geschreven. Vanwege de verwijzing naar de Tour, vanwege dat luchtige ‘we gooien wat sneeuw op de motor…’ Mijn moeder hield niet van harde knallen door de meegemaakte bombardementen in de oorlog. Zij heeft mijn vader hier vast gecorrigeerd: Michael, hoe kun je dat nou zeggen, dat was helemaal niet fantastisch…

De motor is nog steeds niet in orde, het weer echter buitengewoon en de omgeving fantastisch. Zo zijn we dan voor de zoveelste maal in een garage terecht gekomen, maar het waren heel erg aardige mensen. We hadden een halve dag in de garage gezeten, een ½ liter olie en een slaapplaats, alles tezamen voor 1 Franc. De vloer was wel erg hard, maar als je gelukkig bent voel je dat niet. Het was zalig om zo dicht bij mijn lieve schat te zijn.

Hoe romantisch! Mijn ouders overnachtten altijd op zalen in jeugdherbergen. Dat was ’t goedkoopst, en een bewuste keus, maar daar sliepen de jongens en de meisjes apart. Zo hebben ze dus heel wat reizen elke nacht apart doorgebracht. Daar moet ik toch echt niet aan denken…