Vanaf de jaren vlak na de oorlog reisden mijn ouders per scooter, motorfiets of Fiat door Europa. In kleine notitieboekjes noteerden ze met potlood hun belevenissen. Aflevering 8: mijn vader wordt uitgescholden.

Zaterdag 27 augustus

Km stand: 23615

We gaan eerst nog even een gondeltochtje maken en een wandeling door de stad. Het is hier erg leuk om te winkelen en ik heb mijn schat dus wel het een en ander afgezet. Alleen schoenen, dat lukt me niet erg en die zou ik juist zo erg graag hebben.

Om 12 uur verlaten we Venetië en gaan terug naar Padua, vandaar naar Vicenza-Verona-Brescia. Om half vijf doet de scooter het niet erg best, dus Michael aan het repareren terwijl ik mijn tenen lak.

 

Ja, wat moet je ook anders? Als je geen nieuwe schoenen hebt om je voeten mee op te leuken… 😉

Na een half uur gaan we verder, op zoek naar een jeugdherberg. Die slome wist er twee en nu hebben we 50 km heen en terug gereden en hebben nog niets, want er zijn er helemaal geen. Dus wordt het een hotel in Verona, 1200 lire.

Dat ‘slome’ is op dat moment waarschijnlijk het ergste scheldwoord dat mijn moeder durft op te schrijven. Voor die 1200 lire onnodig gespendeerd aan een hotel had zij waarschijnlijk nog wel een paar mooie Venetiaanse zomerschoentjes geweten…

Zondag 28 augustus

Km stand: 23808

Vertrokken om 8 uur uit Verona. Eerst tanken, want er zat niets meer in. Ook de scooter nog even nagekeken, die wil niet erg best. Bij de benzinepomp was ook nog een Duitser uit Keulen. Zijn vader woonde in Verona. Daar hebben we een praatje mee gemaakt. Hij heeft Michael nog enige tips gegeven.

Na nog 3 uur aan de scooter geprutst te hebben gaan we verder naar Bergamo en dan naar Lecco. Het valt hier op dat de Italiaansen veel meer kousen dragen dan bij ons. Je ziet er trouwens ook veel met lange haren op hun benen. In Lecco zijn we in een jeugdherberg, maar ik moet in het dagverblijf op de grond liggen. Het is hier wel erg mooi gelegen en erg proper.

Als je muizen en andere viezigheid hebt meegemaakt, maal je natuurlijk niet om een harde, maar propere vloer. Maar: mijn ouders zijn dus ook aan het Comomeer geweest, in Lecco. Achterin het boekje staat dat hier 2 foto’s zijn genomen. Ik heb ze helaas niet meer. Jaren geleden heeft mijn moeder in een vlaag van verstandsverbijstering (vind ik) alle oude, gekartelde zwart wit prentjes uit deze periode in de vuilnisbak gegooid. Zo zonde! ‘Ach kind, wat moet jij daar later mee’, was haar reactie. Mag ik in retrospectief nog even heel stilletjes denken: slome!

Maandag 29 augustus

Km stand: 23970

Eindelijk zijn we dan in een garage. Hoe zouden we ook ’n vacantie gehad hebben zonder garage? Ik geloof dat ze hier niet duur zijn met de reparatie, want juist waren er een paar Zwitsers die een nieuwe band moesten hebben en ze moesten alleen de band maar betalen en geen arbeidsloon.

Anderhalf uur in de garage geweest en de kosten zijn 16 gulden. Het is zonde, maar nu gaat hij dan ook weer prima.

Van Lecco gaan we naar de Malojapas. Dat betekent: bergen, en ondanks de goede zorgen in de garage moet ik toch grotendeels lopen. Halverwege de berg doet de scooter het niet meer en loop ik naar de top.

De Malojapas. Nooit van gehoord. Als ik het nu google lees ik het volgende: ‘De Malojapas heeft een bijzondere eigenschap: hij heeft maar één steile ‘kant’, aan de westzijde. Vanuit het Italiaanse Chiavenna klimt hij in 32 km 1482 meter. Het is een van de meest spectaculaire wegen om te rijden’. Aan de andere kant blijf je vrij lang op een plateau.

Nadat ik eerder in dit stukje mijn moeder stilletjes heb uitgescholden, maak ik nu een diepe kniebuiging voor haar. Wandelen (en in marstempo ook nog) kon ze tot op hoge leeftijd als de beste, maar klimmen was altijd een hele opgave. Maar voor mijn vader moet dit ook een hele toer zijn geweest: hij moest de (bepakte) scooter aan de hand mee omhoog zeulen…