‘Een half uur later lagen we tegen de vlakte’

Vanaf de jaren vlak na de oorlog reisden mijn ouders per scooter, motorfiets of Fiat door Europa. In kleine notitieboekjes noteerden ze met potlood hun belevenissen. Aflevering 10: de laatste etappe, naar huis. Het is ruim 3000 km goed gegaan, dus die laatste 300 moet ook nog wel lukken. Toch?

Woensdag 31 augustus

Km stand: 24285

Half tien passeren we de Duitse grens en gaan we nu naar Friedrichshafen-Ludwigshafen. We komen hier langs hele hoge struiken. Het lijken net druiven, maar het schijnt hop te zijn.

Je kunt merken dat we niet meer zo heel ver van huis zijn, want we krijgen steeds meer regen. Van Ludwigshafen naar Rottweil-Freudenstadt-Baden Baden-Karlsruhe. De omgeving, het Zwarte Woud, is hier ook erg mooi.

In Karlsruhe zijn we in een jeugdherberg. Duitsland is toch wel af in dergelijk dingen. Het is hier groot, schoon, gezellig, allerhande spelen en ook het eten is fantastisch en niet te duur. Na ’n heerlijke warme douche zijn we naar bed gegaan.

Het woord ‘warme’ is hier nadrukkelijk onderstreept. Geen idee hoe het verder met de persoonlijke hygiëne ging: koud douchen? Alleen wassen bij een kraan? Eerder al wasten ze hun haar in het Meer van Genève… De Duitse grundlichkeit èn gemutlichkeit (‘allerhande spelen’) werd in ieder geval erg gewaardeerd…

Donderdag 1 september

Km stand: 24564

Vertrokken om 9 uur naar Mannheim-Mainz-Frankenthal-Koblenz. Rudelsheim ben ik nog vergeten. Daar zijn we met een pont over het water gegaan. In Koblenz was de jeugdherberg niet te bereiken met de scooter, toen zijn we 6 km terug gegaan en daar gebleven.

Vrijdag 2 september

Km stand: 24819

We gaan nu huiswaarts. Hier in de jeugdherberg wenste een Duitser ons goede vaart toe en ik zei: dat is drie weken goed gegaan, dus die ene dag zal ook nog wel lukken, maar dat was niet waar, want een half uur later lagen we tegen de vlakte. Het hele scherm naar de bliksem en mijn knie kapot.

In mijn vaders handschrift staat hier nog onder:

Eindstand: 25064 km. Totaal 3650 km.

Hier houdt het boekje – net als het vorige – ook weer heel abrupt op. Wat ik mij herinner uit de verhalen was ook mijn vaders knie kapot. Bijna thuis, dacht hij, ‘geen vreemde dokter aan mijn lijf’, en ze zijn gewond en wel, zonder scherm, de nog resterende 270 km naar Eindhoven terug gereden. De wonden aan de knieën zijn altijd nare littekens gebleven. Er zouden in de jaren daarna ook nog heel wat nieuwe littekens gemaakt worden; evenals mooie herinneringen.

Het volgende boekje is uit 1951. Dan hebben ze inmiddels de Fiat. Of er in 1950 niet gereisd is, weet ik niet. Misschien hebben ze dat jaar wel gespaard om dit autootje te kunnen kopen. Het wordt een heel ander soort reis dan eerder per motor of scooter: ze koken nu zelf, slapen (samen) in de auto en wat niet anders is: ze brengen weer heel wat uurtjes in garages door, wat mijn vader op zeker moment doet verzuchten: ‘Wat moet ik toch beginnen?’…