Het is 1951. Het jaar waarin de eerste zebrapaden in Groot-Brittannië in gebruik worden genomen en Les Paul en Mary Ford een hit hebben met How High The Moon (muziekje!). Aflevering 15, Reisdagboekje 3: we verlaten Marseille en volgen kilometer na kilometer de prachtige Franse Rivièra, waar natuurlijk ook het casino in Monte Carlo wordt bezocht.

Nu gaan we weer langs de zee.. De weg is zeer heuvelachtig, maar fantastisch mooi, met enorme rotsblokken. Michael vind het nog mooier dan Zwitserland.

Als er maar zon, zee en zand was, dan had mijn vader een goede vakantie.

De bedoeling is dat we nu een eind buiten Marseille komen om een slaapplaats te zoeken, maar volgens mij is dat wat we nu berijden niet de hoofdweg. Michael zegt van wel. Ik denk dat de weg hier doodloopt, en dat we straks terug naar Marseille moeten en dat blijkt ook het geval te zijn.

‘The wife is always right.

The man is always wrong.

So: what is the man when he says the wife is right?’

Mijn moeder had altijd gelijk 😀

We hoeven er echter geen spijt van te hebben, want het was schitterend. Alleen moeten we nu het donker wordt de bergen in. Dat vind ik niet zo leuk. De weg is een zigzaglijn vol S-bochten. Even buiten Cassis zetten we de wagen aan de kant en gaan slapen.

M.6 aug

Kmst 7015

We gaan nu weer verder langs de Middellandse Zee. Het is hier verrukkelijk, maar zeer warm. Op het ogenblik zitten we te ontbijten aan zee. Kilometers en kilometers rijden we langs de Rivièra. Om een uur of elf stoppen we weer en gaan een heerlijk zeebad nemen.

Nu weer verder richting Nice. De ene badplaats is nog drukker dan de andere. Even buiten Cannes zetten we de wagen aan de kant en gaan slapen.

Het lijkt erop dat de Topolino nu officieel in gebruik genomen als camper. Er wordt niet meer gezocht naar een slaapplaats, ze zetten de auto aan de kant en gaan slapen…

D.7 aug

Kmst 7228

Nog steeds rijden we langs de Rivièra. Het is overal even mooi. We gaan nu eerst zorgen voor brood en sla, dan kunnen we naar het strand. Om een uur of vijf gaan we eens naar het casino in Monte Carlo, naar de speeltafels kijken. Dat was wel interessant om te zien. Er stond een man naast ons die zomaar 200 gulden inzette en in een tijd van 3 minuten was hij ze allemaal kwijt. Geslapen buiten.

Buiten? Het moet niet gekker worden zeg. En wie heeft meegeteld weet net als ik dat mijn ouders inmiddels zeker zo’n bedrag kwijt moeten zijn geweest aan alle reparaties tot nu toe: een lekke band, een defecte stuurinrichting, een gebroken schijf, een oververhitte kokende motor, een verstopte carburateur, een toeter die het niet meer doet, gebroken veren en een verstopte uitlaatpijp… maar ja: dat voelt natuurlijk anders dan het in een casino zomaar over de balk smijten… En laten we wel wezen: de ‘investeringen’ die mijn ouders deze reis al in de Topolino hebben gestopt, werpen kennelijk hun vruchten af. Dit is het eerste stukje zonder pech!