Het is 1951. Het jaar waarin de laatste koningin van Portugal, Amélie, sterft en Louis Armstrong de hitladders beklimt met La Vie en Rose. Aflevering 16, Reisdagboekje 3: mijn ouders proeven en genieten ‘vet’ van dat rooskleurige leven.

 

W.8 aug

Kmst 7330

Na een nacht van veel heen en weer gesjouw staan we allebei zeer moe en gammel op. We beginnen een ontbijt met gebraden speklappen en een heerlijk kopje thee.

Daarna helpt Michael mij met m’n haren wassen. Intussen is het 12 uur geworden, dus hoog tijd om te vertrekken. We gaan nu via Le Grand Corniche naar Menton. Dit is de mooiste weg van de wereld. Het is werkelijk fantastisch.

Le Grand Corniche is een zeer bochtige weg van 31 km langs steile hellingen, met spectaculaire uitzichten op Rivièra en Middellandse Zee. Vaak het decor voor films: zo zie je bijvoorbeeld in de openingsscène van Golden Eye dat Famke Janssen op deze smalle kustweg achterna wordt gezeten door James Bond. En hier zetten Grace Kelly en Cary Grant hun Rover P5 aan de kant in Hitchcock ‘s film To Catch a Thief. Tragisch genoeg verongelukte Grace Kelly, toen inmiddels prinses Gracia van Monaco, hier later ook. Dat wist mijn moeder toen nog niet, want dat moest allemaal nog gebeuren, maar ik kan me voorstellen dat ze zich voelde zoals Grace Kelly later op bijgaande foto uit de film. Al zat Grace niet met gebraden speklappen te picknicken…

Om 7 uur passeren we de Italiaanse grens. Het is al flink donker als we al een eind in Italië zijn en alles doen om een slaapplaats te vinden. Na 2 ½ uur rijden eindelijk iets gevonden langs de Middellandse Zee. Het waait verschrikkelijk. We vinden het in Italië maar griezelig, maar desondanks slapen we toch maar buiten in de wagen.

D.9 aug

Kmst 7480

Zo goed als niet geslapen. Begonnen met, zoals iedere morgen, de lakens en dekens op te vouwen, daarna wassen en eten.

Behalve een zak aardappels, geweckte groenten en wat verschoning (neem ik aan) hadden ze dus ook lakens en dekens (let ook op het meervoud) bij zich. En dat allemaal in dat kleine Topolinootje. Geen wonder dat ze door de veren zakten!

We gaan nu eerst naar Genua. Michael wil onderweg nog een keer de zee in. Genua is zoals iedere havenplaats groot, druk en rommelig. Daarna komen we in Milaan. Het valt mij tegen, alleen de Dom is schitterend.

Was Milaan in die tijd nog niet de modehoofdstad van Europa? Of heeft mijn vader dat heel kien voor mijn moeder verborgen gehouden? Niet shoppen? Geen leuke schoenen proberen te scoren? Nou ja: het geld zal ook onderhand op geweest zijn na alle garagebezoeken. Maar, for the record, ze zijn nog steeds pechvrij!