‘De wagen wil niet uit de modder. Wat nu?’

Het is 1951. Het jaar waarin Nederland wordt getroffen door een 10 minuten durende aardbeving van 5,6 op de schaal van Richter, maar mijn ouders geven geen krimp in aflevering 17, Reisdagboekje 3, waarin op een stille, afgelegen weg het noodlot weer toeslaat.

Intussen is het weer donker geworden en passeren we de Zwitserse grens. We komen nu langs het Comomeer, werkelijk fantastisch. Overal waar je kijkt zie je lichtjes, daar is Bevrijdingsdag in Eindhoven niets bij.

Wij hebben het ook gezien, tijdens ons recente verblijf aan het Comomeer. Ik kan me het gevoel van mijn moeder wat ze toen had, best wel voorstellen, maar wij vonden het nu eigenlijk vooral erg benauwend. Zó veel hutje-mutje-bebouwing op al die berghellingen… Geef ons de de duisternis van Noord-Jutland maar, met op een koude winternacht lichtjes boven ons van miljoenen sterren…

Om 11 uur komen we in Lugano aan, het is hier erg druk en gezellig. De mensen zitten buiten op het terras te luisteren naar de verschillende bands, die ook buiten zitten. Het is nu de hoogste tijd om te gaan slapen.

Na een half uur komen we op een stille, afgelegen weg en rijden daar één of ander laantje in, het is vlak langs een water. Michael vraagt of ik even uitstap om te kijken of het een geschikte plaats is en nauwelijks ben ik buiten of ik zak tot m’n enkels in de modder.

Oh jee. Maar ja: beter mijn moeder dan de auto, denk ik dan maar.

Intussen heeft Michael het ook ontdekt en nu moet ik uit alle macht duwen om de wagen, die al een behoorlijk eind in de modder zit, eruit te krijgen. Het lukt niet. Nu moet ik achter het stuur gaan zitten, en de wagen starten, dan zal Michael duwen, maar hij wil er niet uit, wat nu?

Mijn moeder heeft nooit een rijbewijs gehad. Ze heeft vele jaren later wel rijles genomen, maar na drie keer het examen te hebben verknald door hevige examenvrees vond mijn vader het welletjes.

Ik ben al een eind de weg op gelopen om te zien of er niemand kan helpen, maar zoals gewoonlijk: als je iemand nodig hebt, komt er geen mens. Drie minuten van de plaats des onheils hebben we een tentenkamp gezien en daar gaan we het nu maar eens proberen.

Na een paar maal hallo geroepen te hebben, worden ze wakker en zijn ze bereid ons te helpen. Ze zullen het niet erg leuk gevonden hebben, zo ‘s nachts in de modder te kruipen.

Na 5 minuten zijn we gered en volgens die Zwitsers kunnen we rustig tot morgenvroeg blijven staan, ze zullen nog terugkomen om te kijken of we goed weg kunnen komen. Dus gaan we slapen.

Als ik dit nu lees, is er een goede reporter aan mijn moeder verloren gegaan. Zonder enig besef van die dingen doet ze hier wat elke journalist-in-spe op de opleiding leert: schrijf in de tegenwoordige tijd, dat leest alsof je erbij bent. Als ik dit nu lees, ben ik er gewoon bij: in het holst van de nacht, op een afgelegen laantje, steeds dieper wegzakkend in de modder. En dan die laatste zin als een soort onderkoelde anti-climax. DUS gaan we slapen… Mijn adrenaline is door het lezen alleen al op een peil dat van slapen geen sprake zou kunnen zijn. Wat een ‘coole’ moeder had ik!