Het is 1951. Zwitserland is vreselijk geteisterd door zware regenvallen. Er zijn bruggen finaal weggeslagen en op sommige plaatsen staat het water nog op de weg als mijn ouders daar met hun Fiat Topolino rijden. Aflevering 18, Reisdagboekje 3: alle pech met de auto wordt nu zelfs mijn vader te veel.

Vrijdag 10 aug

Kmst 7825

Michael heeft goed geslapen. Ik helemaal niet.

Ah. Toch niet zo’n koele kikker als ik dacht.

Om 7 uur staan we op en juist als we alles aan de kant hebben, komen die Zwitsers. Ze helpen ons de weg op en nadat we ze hartelijk bedankt en tot ziens gezegd hebben, gaan we weer vertrekken.

Zwitserland is vreselijk geteisterd door zware regenvallen. Er zijn bruggen finaal weggeslagen en op sommige plaatsen staat het water nog op de weg. Het is verschrikkelijk zoveel als er vernield is. De regen valt nog steeds in stromen neer.

We naderen nu Bellinzona en willen nog eens de garage opzoeken waar we de vorige keer zo goed behandeld zijn.

Sommige mensen gaan tijdens een vakantie nog eens terug naar een museum waar ze eerder zijn geweest, of zoeken in een bekende regio dat fantastische restaurantje weer eens op. Mijn ouders… verzoeken hier de goden, als je het mij vraagt.

Michael wil eerst even proberen om wat bloemen te krijgen en ik zit alleen in de wagen wat te schrijven. Ineens kijk ik op en schrik me dood. Er staat een heel oud vies ventje door het raampje te kijken en allemaal te gebaren. Ik weet niet wat hij hebben wil en vind het maar griezelig. Ik wou maar dat Michael terug kwam. Maar meteen als er een andere man aankomt loopt hij hard weg.

Zou mijn moeder nu echt zo naïef zijn geweest dat ze geen idee had wat een gebarend, vies, oud mannetje van haar – alleen in een auto zittend – wilde? 😉

We gaan nu de Gotthard bestijgen. Er ligt belangrijk meer sneeuw dan vorig jaar. Ook de weg is veel slechter en het regent dat het giet. Van eten komt dus niet veel. We moeten eerst een droog plekje gevonden hebben. Om 4 uur hebben we pas iets gevonden en gaan gauw beginnen om iets warms binnen te krijgen, want overal waar je kijkt ligt de sneeuw meters dik en daarbij sneeuwt het ook nog flink. We zijn bijna bevroren.

Daarna komen de Furka en Grimsel aan de beurt. Het is zoiets machtigs en bovenaards dat je het werkelijk eerst moet zien voor je het gelooft. Alleen is het vreselijk jammer dat het zo’n slecht weer is. Je mist zo ontzettend veel. Op sommige plaatsen zie je geen hand voor ogen. Ik ben tenminste vreselijk bang.

We komen nu langs een enorme massa sneeuw die helemaal blauw-wit gekleurd is, iets schitterends. Opeens doet de wagen het niet meer en zitten we zonder olie midden in de bergen. Michael stapt uit en vraagt aan verschillende automobilisten of ze wat olie hebben. Na drie keer lukt het, een Italiaan heeft wat. Zo gaan we weer verder, maar na een kilometer of vijf doet hij het weer niet en maakt een vreselijk lawaai.

Michael gaat op zoek naar een garage. Hij heeft het erg koud. Het is dan ook een verschrikkelijk hondenweer. Ik zit in de wagen in een deken gerold en weet zo al geen raad, dus die arme schat zal het helemaal wel erg hebben.

Michael komt met nog een man terug. Ze hebben olie bij zich. Maar er schijnt iets met de motor niet goed te zijn, doordat hij zonder olie heeft gereden. Michael voelt zich helemaal niet goed en wil direct gaan slapen. We zijn vlak bij een hotel, dus dat doen we dan maar. Het is er alleen vreselijk duur. We moeten 10 gulden betalen en dan slapen we nog op een grote zaal waar 25 bedden stonden. We hebben wel behoorlijk geslapen, alleen Michael heeft een paar keer gezegd: wat moet ik toch beginnen?

Mijn vader was altijd positief en was bij algemene tegenslag altijd degene die anderen moed inpraatte – ook al was het soms echt tegen beter weten in. Als mijn vader de moed liet zakken, dan was er écht iets heel erg mis.