Monteur Michael sleutelt aan de Topolino in de garage van Herr Müller. ‘Nog een kwartiertje…’

Het is 1951. Het jaar waarin het Amerikaanse echtpaar Julius en Ethel Rosenberg door een federale rechtbank wegens spionage ter dood wordt veroordeeld. Mijn vader ‘spioneert’ nog steeds in de garage van Herr Müller, en ook mijn moeder doet een duit in het zakje. Aflevering 20, dagboekje 3.

Ma 13 aug

Half negen werden we wakker en zijn vlug opgestaan, want Michael moest aan de wagen werken, zodat we hopelijk vanavond of anders morgenvroeg kunnen vertrekken. Als Michael aan de wagen niet verder kon, heeft hij in de garage van Herr Müller gearbeitet.

Intussen heb ik me verdienstelijk gemaakt met aardappels schillen en groenten schoonmaken voor Frau Müller.

Intussen was mijn been tot bijna aan de knie opgezwollen en deed het flink pijn. Frau Müller wou er een dokter bij halen, ze dacht dat het een vergiftige steek was. Ze hadden een fijne lui stoel voor me in de zon gezet en daar kon ik heerlijk luieren en een beetje kletsen, dan eens met Frau Müller of haar dochter en ook met de dienstmaagd.

Intussen kwam ik te weten dat boven hun Shell installatie een stel Hollanders logeerden. Toen die mevrouw ook naar beneden kwam, zei ik ‘goedemorgen’, dat was al genoeg om een praatje te beginnen. Ze vertelde dat ze uit Scheveningen kwam en dat ze met een autocar gekomen waren. De reis en het verblijf, 14 dagen in dat huisje, kwam hun met z’n beiden op 100 gulden.

Hm… dat geeft enig idee van de kosten die ze tot nu toe al gemaakt hebben aan de Fiat. Zeker goed voor een complete vakantie per touringcar, dus.

Ik moest direct naar boven komen om te kijken hoe ze daar zaten en een kopje koffie drinken. Ook Michael moest ik er één brengen. We hebben samen een uurtje gezellig zitten kletsen tot het tijd was om te eten. We hoefden zelf niet te koken, want Frau Müller wou beslist dat we met hun meeaten.

Eerst kregen we een heerlijk bord groentesoep en daarna aardappels, tomaten en verse worst. Het was erg lekker. Na het eten is Michael weer aan het werk gegaan. Ik heb met Frau Müller boven zitten naaien aan de uitzet van haar dochter.

Om zes uur ben ik naar beneden gegaan en ben ik gaan kijken hoe het met Michael ging. Hij zei ‘nog ’n kwartiertje’. We hebben voor alle zekerheid eerst maar gegeten, wat achteraf goed bleek te zijn, want dat kwartiertje was opgelopen tot 4 uur.

Oh, die kwartiertjes van mijn vader… Heel wat jaren later heeft hij mij als tiener mijn eerste grijze haren bezorgd toen hij op het vliegveld van Malaga, voordat we weer naar huis vlogen, ‘nog even’ naar het toilet wilde, te laat was met boarden en wij dus zonder mijn vader naar Schiphol vertrokken…

Van 6 tot 10 heb ik bij Frau Müller op de divan gelegen met natte zwachtels voor mijn been. Ze wilden per se hebben dat we bij hun bleven slapen en niet in het hooi. Maar Michael vond het vervelend, omdat we ’s morgens om 5 uur zouden vertrekken. Dat gaf allemaal niets, we moesten en zouden daar blijven. Uiteindelijk zijn we toch in het hooi gegaan en hebben niet veel geslapen.

Van de zorgen? Van de pijn? Van de liefde? Ik hou het maar op het laatste… En over laatste gesproken: morgen alweer de laatste aflevering in deze zomerserie ‘Voorbij de horizon’. Dan gaan we weer even terug naar het hier & daar. Ik hier, Jaap daar. Voor het eerst sinds we elkaar kennen, gescheiden door ruim 800 km.