Het is 1951. Het jaar waarin het voor een boel zaken een ‘eerste keer’ is: Coevorden wordt als eerste gemeente aangesloten op het aardgas, Nederland kijkt naar de allereerste tv-uitzending en in een experimentele reactor  in Idaho (Amerika) wordt voor het eerst elektriciteit opgewekt met kernenergie. Aan deze reis komt echter een eind: dit is de laatste aflevering van reisdagboekje 3.

Di 14 aug

Km st 8050

Nadat Michael me gewekt had zijn we opgestaan en zo vlug mogelijk de wagen in orde gemaakt. De dienstmaagd was ook wakker en heeft alles voor ons open gemaakt. Na een klein uurtje zijn we vertrokken, na Therese nog eens hartelijk bedankt te hebben.

Ik wil per se dat we vandaag 500 km afleggen en in Luxemburg terecht komen.

Zo. Mijn moeder is alle pech en het rondhangen in garages zat. Stevige taal. Ze wil naar huis…

Maar nauwelijks zijn we Interlaken voorbij en de wagen moet al rusten. Dat herhaalt zich 3x. Om 12 uur naderen we de Col de Bussang en kijken naar een plekje uit om te eten.

Even voor Bazel heb ik Michael nog wat shokolade mit kühlende vülling afgezet. Eerst dacht ik dat het louter goedigheid van hem was, maar later bleek in Mulhouse dat hij ook nog geld voor wijn had. Na het eten, wat met veel gezwaai van voorbijgangers gepaard ging, kwam Michael ook nog met bananen aanzetten, wat een hele luxe en verrassing was.

Mijn vader doet zijn best, al het pech-leed toch nog wat te verzachten met allerlei onverwachte, luxe, lekkere dingen.

Wat hier verder te zien is mag niets bijzonders genoemd worden. Het kon ook Holland zijn, alleen is het hier veel smeriger.

Om half negen komen we in Luxemburg aan en de 500 km zijn vol. Nu eerst een slaapplaats gezocht. Het is hier vreselijk duur. Het eindigt dan ook in een jeugdherberg, dus onze laatste nacht is niet veel bijzonders, vooral voor mij niet. Ik moet met m’n zere been op de planken vloer slapen zonder matras of zoiets.

M’n arme moeder…

Woe 15 aug

Kmst 8560

Na een koude en zeer pijnlijke nacht sta ik om 6 uur op. Om 7 uur ga ik naar de wagen en Michael is er al en heeft heel goed geslapen, dan is het toch nog ergens goed voor geweest. Zo begint dan onze laatste vacantiedag.

Tja, dat was het dan, het avontuur in de Topolino. Wat zal mijn moeder (en mijn vader vast ook wel) blij zijn geweest dat ze weer in haar eigen bedje lag! Hoe het verder met het been is gegaan, weet ik niet. Het zal ‘vanzelf’ goed zijn gekomen, want hier heb ik haar verder nooit meer over gehoord.

Dit verhaal krijgt nog een vervolg: in het clubblad van de Topolinoclub! ‘Leuk!’ was de reactie van de redactie toen ik vroeg of ze misschien belangstelling hadden voor deze verhalen. En zo worden mijn ouders postuum dan toch nog berucht en beroemd… 😀