Gelukkig kan ik heel goed niks-doen. Geleerd een paar jaar geleden toen ik niks-mocht-doen. Dus de afgelopen week, na een kleine operatie, heb ik die draad van toen weer makkelijk opgepakt. Zeker na de ‘scheiding’ met Jaap twee weken eerder, waarin we allebei erg druk zijn geweest, was het een verademing samen even niets te hoeven, niets te moeten, alleen maar bijkomen en zorgen voor elkaar. Nou ja, Jaap een beetje meer voor mij dan ik voor hem.

De schrik over de bult in mijn bil, die op papier ineens werd gepromoveerd tot weke delen tumor, is wel voorbij. Zo gaat dat nu eenmaal. Je hebt een knobbeltje, wilt weten wat dat is en raadpleegt de huisarts. Die voelt en knijpt en vraagt of ik hard gevallen ben, of me ergens hard aan gestoten heb, en weet het ook niet en schrijft dan een echo voor.

De radioloog vraagt vervolgens dezelfde dingen terwijl hij met de barcodescanner over de bult blijft wrijven en komt tot dezelfde conclusie als de huisarts.

De radioloog probeert zo neutraal mogelijk te blijven als hij uitlegt hoe het vervolg nu geregeld moet worden. Hij stelt een MRI voor, echter: dat mag hij (verzekeringstechnisch) niet voor mij aanvragen, want dat zou neerkomen op klanten werven voor zijn eigen winkel. Ook de huisarts mag geen verwijzing voor een MRI schrijven. Dat is voorbehouden aan een medisch specialist. En in mijn geval wordt dat dan de oncologisch chirurg. Klinkt logisch.

De radioloog belooft voor de middag nog contact op te nemen met mijn huisarts voor de verwijzing naar de chirurg, hij raadt mij aan dat ook nog even te doen, waarna de chirurg dan een verwijzing voor een MRI in gang kan zetten. Als ik de huisarts bel krijg ik een zeer bezorgd klinkende waarneemster aan de lijn. Of ik me geen zorgen maak. Gezien mijn voorgeschiedenis. Nee. Ik ga me pas zorgen maken als de uitslag bekend en slecht is.

Ik heb baarmoederkanker gehad. Maar dat was al weg, voordat ik wist dat ik het had gehad. Mijn baarmoeder is enkele jaren geleden verwijderd vanwege myomen, en achteraf werd bij toeval ontdekt dat zich in de baarmoederholte ook kankercellen bevonden. Vervolgens moesten een maand later de eierstokken alsnog en preventief verwijderd worden. Niet fijn, maar een voordeel was dat ik geen radiotherapie of chemo nodig had. Dit voorjaar heb ik de laatste controle bij de gynaecoloog gehad; na 5 jaar werd ik kankervrij verklaard.

Afgelopen maandag is bij mij dus een gezwel bij de bilspier verwijderd. Wat de aard van deze tumor is, weet ik nog niet. Volgens de chirurg hoef ik me geen zorgen te maken, en ik vertrouw graag op zijn jarenlange ervaring. De operatie is meegevallen. Ik had weinig pijn. De wond geneest snel en goed. Komende maandag ga ik rustigaan weer aan het werk, alles weer bijna normaal. Tot zover het fysieke.

Maar dan is er ineens de narcoseblues. Een tomeloze moeheid en droefheid overvalt me, onverwacht. Na een week van rust, inkeer, ontgiften, samen op de bank hangen, dringt op deze grijze, druilerige vrijdag ineens alle onrust van de wereld en ver daarbuiten door. Er is niet alleen in mijn vel gesneden, ook mijn energetisch lichaam is beschadigd geraakt. En dat soort ‘wonden’ heelt wat lastiger…