Ter herinnering – nog altijd met een big smile – aan Michael Maria Bakermans, die vandaag 94 jaar geleden het levenslicht zag in Geldrop. Omdat hij op zijn geheel eigen wijze de laatste bladzijden van dit reisdagboekje 4 voor zijn rekening neemt. Aflevering 2: de eerste pech dient zich aan, maar dit wordt weer gecompenseerd door ‘hoi hoi hoi’ een verblijf in een hotel.

Dinsdag 14 augustus

Vertrek Belfort 9.00 uur

KMS 30703

Weer is het 9 uur voordat we vertrekken. En eindelijk, de derde dag, hebben we de eerste pech. De koppeling werkt niet meer. 1 ½ uur zwoegen zonder resultaat. Leve de vacantie. Michel snipverkouden, mijn bult oververmoeid en de scooter in de garage.

Het valt erg mee. De monteur kijkt er even naar en klaar is de kous.

Die bult waar mijn moeder over schrijft is één van de overblijfselen van diverse scooter- en motorongelukken: (vermoedelijk) een verkalkte bloeduitstorting op de zijkant van haar dijbeen. Bij sommige weersomstandigheden, of als ze veel had gelopen, dan werd deze plek erg pijnlijk en ‘moe’ dus.

De reis is nu naar Lausanne. De omgeving is hier wunderbar. We hebben tot nu toe erg gezwijnd met het weer. Het zag er steeds dreigend uit en we zijn ook door plaatsen gekomen waar het erg geregend had, maar zelf hebben we geen regen gezien.

Het is vandaag geen goede dag voor ons Michael, want de kilometerteller is niet erg vooruit gegaan. Om half zeven gaan we slaapplaatsen zoeken en hoi hoi hoi in een hotel.

We gaan heel uitgebreid eten, het is werkelijk fantastisch (van m’n eigen centen), schweinefleisch mit pomfriet und salade. Daarna een potje biljarten en dan naar bed. Dit gebeurt allemaal in Cossonay. Zo zaaaalig.

Na hun huwelijk heeft mijn moeder blijkbaar de beschikking gekregen over haar eigen deel ‘huishoudgeld’. Mijn moeder heeft nooit ‘de bewilliging van haar man bekomen’ (aldus artikel 164 uit het toenmalige burgerlijk wetboek) om haar eigen kostje te verdienen. Of mijn vader nam artikel 160 nogal letterlijk en kort door de bocht: ‘De man is het hoofd van de echtvereniging’. Punt.

Ons Michael haalde weer ’n mooie stunt uit. De bazin van het hotel vroeg namelijk ‘Frühstücken Sie hier?’. Michael zei ‘Ja’. De bazin: ‘Wieviel Uhr?’ Michael: ‘Drei Schnitten’.

Vreemde talen en mijn vader, dat was geen succesvolle combinatie. Maar: hij probeerde het altijd wel gewoon, en het kon hem geen fluit schelen of het allemaal wel correct uit zijn mond kwam. Hier steekt mijn moeder nog een beetje de gek met hem. Jaren later had ze oprecht meelij met hem toen hij in Amerika een ‘strawberry cheesecake’ wilde bestellen, hij niet uit dat woord kwam en de man achter de balie hem resoluut oversloeg met de woorden: ‘Next one please?’ Ja, daar kan ik nu ook nog boos om worden hoor… Maar ‘life in the fast lane’ was ook niks voor mijn vader, en ik ben blij dat ik dat van hem geërfd heb 😉