Ter herinnering – nog altijd met een big smile – aan levensjutter avant la lettre Michael Maria Bakermans. Omdat hij op zijn geheel eigen wijze de laatste bladzijden van dit reisdagboekje 4 voor zijn rekening neemt. Hier zijn ze, op míjn geboortedag. En Gonnie, dat is dus mijn moeder.

Zaterdag 1 september

KMS 32798

7.15 uur verlaten we het hotel, maar het wordt 9 uur voordat we op de grote weg zijn. Vreselijk om in Parijs te juiste weg te vinden, om de 100 meter ’n stoplicht en overal eenrichtingverkeer.

De periphérique heeft het er jaren later voor mijn vader niet veel makkelijker op gemaakt. Zelfs toen nog presteerde hij het een verkeerde afslag te nemen, waardoor we elke keer op weg naar het zuiden uren rondreden in of om Parijs…

Om half elf staan we met een lekke band.

En dan neemt mijn vader het over:

Na deze op twee plaatsen te hebben laten vulcaniseren in een nabijgelegen garage hebben we de tocht voortgezet in guur, miezerig doch droog weer. Zonder verdere bijzonderheden passeren we de Frans-Belgische grens en hier begint tevens de slechte weg. Plotseling blijkt in Brussel met het achterwiel iets niet in orde te zijn. Aanvankelijk denken we aan een lekke band, maar bij nadere controle komen we tot de conclusie dat het mankement van ernstiger aard is.

 Mijn vader spreekt hier in koninklijk meervoud. Als mijn moeder al gedachten heeft gehad over de lekke band, dan zullen die ongetwijfeld van een andere aard zijn geweest…

Wij zijn van mening dat alleen in een garage dit euvel verholpen kan worden, doch goede raad is duur, want het is zaterdagmiddag half vijf, dus zijn alle garages gesloten. Ons idee om een Lambretta-rijder aan te klampen geeft het gewenste resultaat, zodat we uiteindelijk, na tien minuten door de binnenstad van Brussel gehobbeld te hebben, bij een monteur uitkomen die bereid is tot helpen.

Anderhalf uur later ‘bollen’ (een uitdrukking van de Vlaamse hulp) we de werkplaats uit richting Eindhoven, BFR 200 armer, met nog pijn in ’t hart van de ‘vermoorde’ koelribben en km-teller, doch per slot van rekening zéér gelukkig op dit ongewone uur nog een kogellager verwisseld te hebben gekregen.

Het begint intussen al te schemeren en met de grootst mogelijke angst zit Gonnie op de duo gelaten de komende duisternis, die met grote snelheid tegemoet gereden wordt, af te wachten. Tot overmaat van ramp breekt nu ook nog het scherm af en na hiervoor een provisorische oplossing gevonden te hebben (met de bekende hulp van ons aller eega), het voorlicht wat vrijgemaakt te hebben, worden de laatste kilometers verreden met in de ene hand het stuur, in de andere hand het gebroken scherm, en dit alles natuurlijk onder het al-toeziend oog van een bibberende Gonnie die de waanzin nabij is.

Ocharme… mijn arme moeder! Ze reed niet graag in het donker omdat de plunjezak met bagage over het algemeen over het stuur hing, en dus ook over de koplamp… ‘het voorlicht WAT vrijmaken’ zal dus betekend hebben dat de plunjezak iets opzij geschoven werd…

Een friteskraam in Leuven komt de inwendige mens wat versterken en met veel pijn en moeite wordt omstreeks 11 uur met een zucht van verlichting Eindhoven bereikt in de wetenschap een zonovergoten en daarmede vitaminerijke vacantie 1956 achter de rug te hebben maar nog onkundig van het feit tijdens deze reis de kiem te hebben gelegd voor onze eersteling.

❤