‘Over bewuste keuzes’ staat er boven dit blog, en dat betreft niet alleen onze keus om het volle, drukke Nederland achter ons te laten en de leegte en de rust van een simpel leven te zoeken in het noorden van Denemarken. Ook qua werk hebben we allebei bewust gekozen voor wat we nu doen, en voor velen is dat een onbegrijpelijke kronkel in onze cv’s richting ons pensioen.

Vooral Jaap ontmoette onbegrip toen hij – als hooggeschoolde vijfenvijftigplusser – in eerste instantie een stap opzij of zelfs terug wilde doen ten gunste van jongere carrièretijgers bij zijn werkgever. Hetzelfde was het geval toen hij later solliciteerde op banen beneden zijn kunnen die hem wel erg leuk leken. Alle keren dat hij niet werd uitgenodigd voor een gesprek, waarna hij dan contact zocht om te vragen waarom, was het antwoord hetzelfde: ‘Te hoog gekwalificeerd. U bent hier zo weer weg. U gaat zich hier vervelen’.

Men had alleen zijn cv gelezen, en blijkbaar niet de brief waarin Jaap uitlegde dat hij op een punt in zijn leven was gekomen dat werk iets zou moeten zijn wat plezier geeft, in plaats van vooral een nóg hoger salaris met bijbehorend nóg hoger stressniveau. Jaap ontmoette ongeloof en onbegrip. Je carrièreladder hoort omhoog te lopen, niet omlaag. Ook nog als je 55 bent.

Inmiddels zijn wij een paar stappen verder, en zijn we achteraf al die starre manager-mannetjes dankbaar voor hun afwijzingen, want het leidde ertoe dat Jaap ervoor durfde te kiezen zijn hart te gaan volgen. De verdiensten van zijn fotografie in euro’s wegen bij lange na niet op tegen het ooit ontvangen loon. Het werkplezier, de werktijden, de werkplekken, de wereldwijde verrassende contacten en het gevoel dat ontstaat als iemand jouw werk zodanig waardeert dat hij of zij het graag aan de muur hangt is – om met die creditcardfirma te spreken – onbetaalbaar.

Maar ja: daar kunnen we gas, water en licht niet van betalen, en daarom zocht ik na een baanloze periode ook weer even betaald werk. Ik solliciteerde op een voor mijn kunnen ‘te lichte’ tijdelijke baan, het (vrouwelijke) management hier begreep echter mijn overwegingen en keuzes en uiteindelijk werd er zelfs nog een zodanige draai aan gegeven dat er toch nog een heuse uitdaging voor mij ontstond: niet alleen maar ‘aan de balie zitten’, maar het mede helpen opzetten en vormgeven van een nieuwe ‘front office’.

Onder Pippi’s motto – wat ik onderhand een beetje heb geadopteerd – ‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’ ben ik eraan begonnen en zie: het is hartstikke leuk. En dát was uiteindelijk óók wat ik wilde: werk doen waar je blij van wordt, niet omdat het beter verdient of zo goed staat op je cv.

Die front office krijgt steeds meer vorm. Ons takenpakket breidt zich dagelijks uit, en dus namen we deze week een nieuwe collega aan. In eerste instantie werd haar brief terzijde gelegd: ‘Te hoog gekwalificeerd’. ‘Soms zijn er mensen die heel bewust andere keuzes maken, omdat ze op een punt in hun leven zijn beland….’, zo begon ik.

Mijn leidinggevende luisterde naar het betoog van haar te hoog gekwalificeerde balievormgever. En in tegenstelling tot al die managers uit Jaaps voormalige circuit die niet verder kúnnen kijken dan hun eigen ambities – en dit waarschijnlijk ook gewoon moeten vanwege hun torenhoge hypotheken – durfde zij het aan het cv van deze kandidaat naast zich neer te leggen, en te luisteren naar de motivatie van de mens daar achter. Ik ben trots op haar. Maar ook op mezelf: ik heb een lans gebroken voor iedereen die solliciteert vanuit een bewuste keuze; voor iedereen die leuk werk, waar je hart sneller van gaat kloppen, belangrijker vindt dan status of salaris.