Het nieuwe aanrechtblad

Tussen elf en drie zou het nieuwe keukenblad worden bezorgd, en we zouden wel een telefoontje krijgen als ze onderweg waren. Over dat laatste hadden we zo onze twijfels of dat wel goed zou komen, dus vóór elf uur waren we alweer terug van de bakker waar we iets lekkers voor bij de koffie voor morgen hadden gekocht.

Iets na elven komt er een grote vrachtwagen ‘ons’ landweggetje op rijden en die stopt naast ons huis. Zie je wel, zeggen we tegen elkaar, niks telefoontje! We schieten onze klompen aan, dirigeren Odin de achtertuin in zodat de mannen met het keukenblad ongehinderd toegang tot ons huis hebben. Maar we zijn nog niet gewend aan het idee ‘permanente buren’. De vracht is voor hen: een pallet kachelvoer. We druipen af, halen Odin weer naar binnen, verwisselen de klompen weer voor de sloffen en beraden ons op wat te doen nu.

Er moet nog wat gehakt en geslepen worden in de keukenmuur waar Jaap gisteren de tegels al heeft verwijderd, en vervolgens mogen de ontstane gaten weer dichtgesmeerd worden voordat de nieuwe tegels er tegenaan kunnen. Buiten kan ik nog even met gele beits aan de gang.

Tijdens ons vorige verblijf hebben we de noordmuur deels voorzien van gepotdekselde planken met daarachter isolatie. De keuken en de badkamer zijn te klein om aan de binnenkant te isoleren; dan houden we van de 55m2 woonoppervlak die we nu hebben helemaal zo weinig over… Vandaar dat we voor de koudste kant van het huis (ook de oostgevel wordt op deze manier ‘ingepakt’) noodgedwongen hebben gekozen voor het toch wel een beetje aantasten van het eeuwenoude uiterlijk van dit knusse boerderijtje.

Nou ja: het blijft hoe dan ook het Gele Huis 🙂

Als het drie uur is geweest en wij nog geen nieuw massief eiken aanrechtblad hebben, begin ik nerveus te worden. We zullen het toch niet verkeerd begrepen hebben? Ik pak de order er nog eens bij en nee: daar staat echt tussen 11 en 3 bezorgen. Geduld is niet mijn beste eigenschap. Gelukkig word dat niet al te lang op de proef gesteld. Even later rijdt er een bestelwagen het zandpad op dat naar de oosterbuurman leidt en stopt bij onze voordeur.

Opnieuw volgt het ritueel sloffen uit, klompen aan, Odin de tuin in. Twee jonge knullen dragen het blad naar binnen alsof net niks weegt, zetten het vóór de keukenkastjes neer en vertrekken weer. Het plan was het blad, waar de spoelbak al in gemonteerd is, op z’n kop eerst over het huidige aanrecht te schuiven om te zien of het past tussen de muren die nogal taps lopen. Mogelijk moet er hier en daar nog iets af geschuurd, gevijld of gezaagd worden.

Daarna zouden we het nieuwe blad op de oude eetkamertafel leggen zodat we beide kanten van het keukenblad in de tung-olie konden zetten. In de tijd dat dit nodig heeft om het hout te verzadigen, zouden we het huidige aanrechtblad demonteren, alle kastjes waterpas zetten, de nieuwe koelkast ertussen schuiven en dan het nieuwe blad erop. Kraan en afvoer monteren en tadaaa: klaar was onze nieuwe keuken, vóór Kerst! Vrede op aarde en in alle mensen in het Gele Huis een welbehagen.

Nou ja: in theorie kan het nog steeds. Maar het blad is niet te tillen – tenminste niet door mijn Olijfje-armpjes. Met behulp van tuinstoelkussens hebben we het blad vanuit de keuken naar de woonhoek gesleept, waar we het idee van ‘op de eettafel leggen’ maar gauw uit ons hoofd hebben gezet. Het blad ligt nu voor de bank op de grond.

Terwijl bij mij de paniek toeslaat hoe we dit blad ooit op zijn plek gaan krijgen, blijft Jaap de rust zelve. Ook als hij ontdekt dat het beloofde gat voor de kookplaat ontbreekt en er slechts een apart vormpje in gefreesd is. Misverstand vanwege de taal? We weten het niet, maar hopen er nog wel achter te komen wat nu de bedoeling is.

De vrede en het welbehagen zijn bij mij even ver te zoeken, maar Jaap pakt het blad uit, opent het blik olie en begint te smeren. Stap voor stap, en denken in mogelijkheden in plaats van doemscenario’s. In de loop van de avond keert ook bij mij de rust terug. Voor elk probleem is een oplossing. Morgen al, nog voordat Hans en zijn vrouw komen, wordt het gat in het dak gedicht. Da’s dan in ieder geval weer een dingetje wat van mijn ‘zorgen-lijstje’ af kan…