’t Is een kleine, stille wereld waarin we al twee dagen leven. Het is het andere uiterste van de ongelooflijke helderheid van de eerste dagen dat we hier waren. ’s Avonds leken Melkweg, Cassiopeia en Orion dichterbij dan ooit, en overdag leek het alsof Agger Tange slechts een steenworp van ons verwijderd is. Van je heel erg verbonden voelen met al dat sterrenstof in het universum tot teruggeworpen worden op je eigen ik plus een paar vierkante meters; het kan hier van het ene op het andere moment.

Het past wel bij de yuletide, de tijd rond de winterzonnewende waarop de zon even ‘stil staat’, de dag het kortst is en de nacht het langst. De dag waarna het weer lichter gaat worden, en wij al sinds de oudheid lichtjes aansteken om de zon aan te moedigen. Op mistige dagen als nu lijkt het alsof het gewoon de hele dag niet licht wil worden. Binnen móeten de (kerst)lampjes wel aan, en verspreiden alle kaarsen behalve licht ook fijne warmte. Tijd om tot inkeer en bezinning te komen.

We hebben de keukenperikelen even gelaten voor wat ze zijn; het is gewoon goed om nu met het ritme van de zon mee te gaan. Even stil te staan, te verdwijnen in de mist van niets hoeven, niets moeten. We staan samen met de zon op, zo rond een uur of negen – nou ja, Jaap is er altijd wel eerder uit om de kachel aan te maken en voor Odin te zorgen, maar pas na negenen begint voor ons samen de dag.

De dakdekker heeft het gat gerepareerd, de nieuwe buren hebben onze auto losgetrokken van ons ‘gazon’ waarin we onszelf vast hadden geparkeerd, we hebben lekker muntthee geleut met Berith in de winkel, Hans en zijn vrouw zijn geweest en ook de schoorsteenveger kwam langs. We vonden een briefje dat we Peter moesten bellen; hij had wel de schoorsteen gereinigd, maar had natuurlijk in huis, in de kachel, niets kunnen schoonmaken en inspecteren. En dat is wel nodig voor de brandverzekering.

Ons telefoongesprek verliep moeizaam: Peter sprak geen Engels of Duits, hij begreep mijn minimale Deens geloof ik wel, maar ik zijn Thy’s niet. Terwijl ik dacht dat we het hadden over ons verblijf hier tot de eerste januari, bleek later dat hij vertelde dat hij nu, tot de eerste januari, vakantie had…

‘Iemand die Deens spreekt belt je later terug’ was mijn laatste poging Peter duidelijk te maken dat ik het spoor van zijn verhaal bijster was. We hebben Hans gevraagd of hij nog even wilde bellen, en die kreeg te horen dat Peter eraan kwam, ondanks zijn vakantie. Had ik blijkbaar toch een afspraak voor i dag (vandaag) gemaakt. ‘Maar de kachel is áán’, riepen wij nog voordat Hans ophing. Dat maakte de skorstensfejeren (soms is Deens echt heel makkelijk) niet uit, hij had vuurvaste handschoenen.

Maar nu zijn we met z’n drietjes teruggeworpen in ons eigen vage wereldje. Waarin we zelf een heel erg geslaagd boekweitbrood bakken, een doorgeschoten courgette kopen bij onze favoriete moestuinier een dorp verderop en Jaap een goddelijk courgettesoepje maakt. We genieten van elkaars gezelschap, het houtkacheltje en mooie Middeleeuwse muziek.