Het zorgvuldig geënsceneerde keramieken kerststalletje moet er aan geloven. De wijzen fungeren nu even, iets hoger in de kast, als wegwijzers voor de Letse lichtdragers, samen met wat verdwaalde schapen. De kast, waar een engel, Jozef en Maria -nog kinderloos- en een werkloze schaapherder achtergebleven zijn, vult zich met keukenkastinventaris. Wat hebben wij toch met kerst en keukens?

Ik weet het nog goed: een jaar geleden rond deze tijd begonnen we aan het project keuken in het Gele Huis. Eigenlijk zat er gewoon nog een best wel nette, goed functionerende keuken in, en stond het vervangen ervan helemaal niet bovenaan ons prioriteitenlijstje. Maar ja: ik was nieuwsgierig wat zich onder de vloerbedekking (jawel, in de keuken!) bevond – waarom er in vredesnaam vloerbedekking in de keuken was gelegd.

Er bleek vies, kapot linoleum onder te liggen. Toen we de dat hadden blootgelegd, hadden we de keus: snel er weer iets overheen leggen, of dat linoleum er ook uit slopen. We kozen voor dat laatste, en omdat het niet te verwijderen bleek zonder ook alle keukenkastjes weg te halen… en die weer niet weg te halen waren zonder het ijzeren frame waarop ze allemaal rustten door te zagen… de rest van het verhaal is bekend.

Wij zijn dus de laatste jaren met kerst anders druk in de keuken. Geen ingewikkelde kerstdiners meer bedenken en maken, geen hoogstaande kookkunsten of stress of het eindresultaat wel aan alle verwachtingen zal voldoen. We hebben andersoortige keukenstress. Zeker dit jaar, nu de kers op de pudding (zijnde: een massief eikenhouten blad) al bij voorbaat als een blok beton in de maag voelt.

Na een aantal dagen waarop we niet op de bank konden zitten omdat daarvóór een aanrechtblad in de olie stond – in de tung-olie, ook nog. Het Deense woord tung betekent zwaar – en het ding psychisch een steeds zwaardere last voor mij werd, trokken we de stoute schoenen aan. Jaap had een mooi plan bedacht met drie kistjes en de (al gedemonteerde) oude eettafel; daarop konden we stap voor stap het keukenblad steeds hoger tillen, tot we op het niveau bovenkant-keukenkastjes waren en dan was het een kwestie van schuiven.

Voordat we echter aan het zware tilwerk toe zijn, moet het oude aanrechtblad eraf en de nieuwe kastjes die we er al eerder onder geschoven hadden, waterpas gesteld worden. Alle kastjes moeten dus eerst weer leeg, en zo vult de hele kamer zich met losse laden, pannen en potten. En dan blijft de hamvraag natuurlijk: past het? Heeft Jaap echt alles goed gemeten? Pppfff…

Na wat Haka-kreten inwendig te hebben gemompeld en in mijn gevoerde werkhandschoenen te hebben gespuugd doe ik eerst, samen met Jaap, een ‘oefentil’. Is het blad nu werkelijk zo zwaar als ik denk? Weliswaar inmiddels verzadigd met zware olie, maar ontdaan van verpakkingsmateriaal, blijkt het keukenblad probleemloos door ons tweeën te tillen te zijn. Na 12 uur zwoegen op stelpootjes, waterleidingen, afvoerpijpen en ander tijdvretend gepas en gemeet, ligt het blad probleemloos op zijn plek. Alles past.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat was gisteren. Vandaag hadden we een soort afterparty. Hebben we de resten van de oude keuken naar de stort gebracht, de oude koelkast tijdelijk in de schuur gestald, en alle gereedschap opgeruimd. We zien onze stokkenboom aan de muur voor het eerst in volle glorie. De kamer is heerlijk leeg. We herenigen de herder met zijn schaapjes en ook de wijzen mogen terug, richting stal. We zijn er klaar voor.