Nine to five

Geplaatst op Categorieën Het leven van alledag in NL

Stiekem kan ik er wel om lachen: om de dikke, vette knipoog die ik vanuit het universum krijg. Mijn hele werkzame leven is het me gelukt waar te maken wat ik mezelf als kind al beloofde: ‘ik wil geen saaie kantoorbaan!’. Daarbij was ‘saai’ vooral synoniem aan ‘regelmatig’. Nu ik dit jaar de laatste maanden in loondienst wegtik, voordat we ons in alle vrijheid in een zelfvoorzienend permacultuur avontuur gaan storten in een klein geel boerderijtje in Jutland, dreunt het lied uit de film met Dolly Parton pesterig door mijn hoofd.

Workin’ 9 to 5,

what a way to make a livin’
…

9 to 5,

yeah they got you where they want you
There’s a better life,

and you dream about it, don’t you?

Ik wilde stewardess worden, of actrice, of hersenchirurg. Nu is het geen van die drie ooit geworden, maar journalist was ook spannend en onregelmatig genoeg. Geen dag had dezelfde werktijden; je werkte wanneer er ergens nieuws te halen was en soms was dat tussen acht en acht, soms tussen acht en middernacht en dan begon je de volgende ochtend pas weer eens tegen elven…

We waren jong en wild en ongebonden. Een relatie opbouwen was echter ook een uitdaging, en uiteindelijk ook wel een reden om toch voor iets meer regelmaat bij de krant te gaan kiezen. Ik kwam op de centrale eindredactie terecht, van 6 tot 2.

Tumble outta bed and I stumble to the kitchen
Pour myself a cup of ambition
Yawn and stretch and try to come to life
Jump in the shower and the blood starts pumpin’

Na de wekker om half 5, de dagelijkse douche en een snelle boterham sprong ik om 5 uur op de fiets, de snorfiets, in de auto of in de bus (afhankelijk van woon- en werkplek), en als het werk gedaan was had ik nog een hele middag voor mezelf en een hele avond samen met mijn partner. Tegen al die avonden samen bleek ons huwelijk overigens niet bestand. We scheidden, mijn ex vertrok per fiets naar Nieuw-Zeeland en woont daar nog steeds. Hij gaf toen al gehoor aan die kriebel die bij mij pas veel later tot leven kwam.

Waitin’ for the day your ship’ll come in
An’ the tide’s gonna turn and it’s all gonna roll your way

Andere werkzaamheden bij de krant vroegen weer andere werktijden, maar een saaie kantoorbaan werd het nooit. Na 20 jaar journalistiek gooide ik het roer om bij de wisseling van het millennium en schoolde me om tot medisch secretaresse. Ik vond een baan van 8 tot 1 op de afdeling algemene chirurgie.

9 to 5, for service and devotion

Het waren leuke jaren, tot het ineens genoeg was. Ik stopte ermee en had een lange sabbatical. In die jaren van ‘niets doen’ werden de dromen over een beter leven omgezet in concrete plannen, waarover ik op dit blog schrijf. We zouden het allemaal anders gaan doen. Vrijheid, blijheid, minder = meer en vooral: veel buiten zijn.

Tot ik, min of meer per ongeluk maar zeer welkom, tijdelijk op mijn oude stek een collega met zwangerschapsverlof ging vervangen. Drie dagen per week, tussen half 9 en 3. Lekker relaxed opstaan, en genoeg tijd voor alle Deense plannenmakerij daartussendoor.

En na dit eerste flexcontract volgde een tweede, op een nieuwe plek en in een functie waarvan iedereen het eens was: dit is niks voor jou, maar ach, het is maar tijdelijk… en als het maar leuk is. Inmiddels zit ik nu ruim een jaar met veel plezier achter de balie. Binnenkort loopt mijn flexcontract af en krijg ik een vaste aanstelling. Van 9 tot 5…

😮

Eén troost: saai is het hier beslist niet. Anders had ik het ook niet zo lang volgehouden 🙂

En hier is dan ook nog even Dolly herself:

 

 

 

Advertenties

35 gedachtes over “Nine to five”

  1. Met een brede lach gelezen. Vrij hard gelachen bij ‘mijn ex vertrok per fiets naar Nieuw-Zeeland en woont daar nog steeds’ 😄
    Nog even de regelmaat voordat het boerderijleven in Denemarken definitief wordt. En ik heb weer een vrolijk deuntje in mmijn hoofd 😉 Liefs x

    Liked by 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Da’s zeker fijn! En nu straks ook nog ons huis voor een beetje leuke prijs verkopen… en in de tussentijd een hoop lol, alleen veel te weinig tijd voor schrijven en lezen (bij jou, en zoveel anderen), maar dat komt wel weer… je kunt ook niet ALLES hebben hè 😉

      Like

      Beantwoorden

  11. Volgens mij was (en ben) ik daarom ook zo goed in flex-werk…om de zoveel tijd een andere werkomgeving…heerlijk vond ik het. Tot ook ik besefte…maar de rest van mn leven? Nee, zo heerlijk ook weer niet. Zoals je ook al hierboven antwoordde ‘werken om te leven, niet leven om te werken’ 😉
    Ik kijk met je mee uit naar jullie nieuwe begin…zo benieuwd (nu) al naar je verhalen dan 🙂
    XxX

    Liked by 1 persoon

    Beantwoorden

  12. Wat bijzonder om te lezen. Moest er ook bij glimlachen; aan het eind opeens een vaste aanstelling van 9 tot 5. Grote keuzes en kleine keuzes. Niets is definitief.
    Het nummer van Dolly Parton is mijn guilty pleasure op muziekgebied. Krijg zin om de film weer eens te zien!

    Like

    Beantwoorden

    1. Ik hoop dat jullie er nog steeds zo van genieten als wij gedaan hebben! Ik zal blij zijn als we verhuisd zijn en weer een nieuwe fijne bank hebben, want de tijdelijke spullen hier … ppfff…. 😉

      Like

      Beantwoorden

    1. Ach Ingrid, wat lief en attent van je! Alles goed hier, maar erg druk op mijn werk en thuis in NL met alle voorbereidingen voor de verhuizing. Daardoor is er ‘s avonds geen energie meer voor schrijven. Dit weekeinde hoop ik vanuit ons Gele Huis weer teken van leven hier te geven! Liefs en dikke knuffel terug! XX

      Liked by 1 persoon

      Beantwoorden

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Google+ photo

Je reageert onder je Google+ account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

w
Annuleren

Verbinden met %s