Op de terugweg naar Nederland rijden we achter een auto, waar een grote teddybeer op de hoedenplank ligt. Ineens vliegt het me aan. Wat heb ik gedaan? Al mijn beren zomaar weggegeven! En niet alleen mijn beren, maar ook… Het is het begin van een kettingreactie van spijtgedachten.

Het wordt een rare reis. We gaan – ik wellicht voor de laatste keer – terug naar ‘huis’, wat steeds minder als thuis voelt, helemaal nu er een bord ‘Te Koop’ in de tuin staat. De koppels ooievaars die we tot twee keer toe in een weiland en op een nest zien, benadrukken de andere kant van dat gevoel, een gevoel van verwachting, van aan iets nieuws beginnen.

Nog tijdens ons verblijf in het Gele Huis besluiten we toch nog vóór Pasen ons Hollandse huis te koop te zetten. Kunnen kopers-in-spe dat lange vrije weekeind zich alvast oriënteren. En dat doen ze. De week na Pasen hebben we meteen twee bezichtigingen, nog een week later volgt er een kritisch tweede bezoek en als alles meezit zetten we volgende week onze handtekeningen onder een (ver)koopovereenkomst. Oeps!

Dat was even wennen, de afgelopen dagen, maar inmiddels is het idee geland dat we nu toch echt gaan en serieus voorbereidingen moeten gaan treffen voor ons leven in Jutland. Om te beginnen moeten we internationale verklaringen van ons bestaan hier her en der opvragen: geboorteaktes in onze geboortesteden, trouwakte in onze trouwstad.

Dankzij DigiD is dat een fluitje van een cent – ik hoop maar dat er ook een DigiDenemarken bestaat. Alhoewel: Jaap krijgt vanochtend een telefoontje uit de gemeente waar hij geboren is: of hij daar echt wel geboren is? Op Jaaps ‘ja’ volgt de vraag: ‘Wanneer dan?’… Ik vrees dat we in het hele bureaucratische circus wat een emigratie óók is, nog wel vaker tegen dit soort dingen zullen aanlopen.

Hoewel we binnen de EU verhuizen, waar nog steeds het principe geldt van ‘vrij verkeer van goederen en personen’, moet er nog genoeg op papier ingevuld, ondertekend, aangetoond en bewezen worden eer wij ons ‘inwoner van Denemarken’ kunnen noemen. Jaap heeft een indrukwekkende planning gemaakt: wat moet er wanneer geregeld worden door wie, waarom en hoe, en is deze volgorde logisch?

Na een aantal fikse huilbuien van de plotse stress – want tussendoor moet ik met mijn werk ook nog even verhuizen, mijn zojuist verkregen vaste baan opzeggen en hopelijk ook nog een opvolger goed inwerken – komen de rust en het vertrouwen in een goede afloop terug. En maakt dat verstikkende gevoel van spijt plaats voor een gevoel van verbazing en trots.

Hoeveel we al gedáán hebben.

Hoeveel we al gelaten hebben.

‘Hoe is het met je balans nu’, vraagt een al geëmigreerde vriendin deze dagen.

Ik kan weer, als een ooievaar, doodstil balancerend op één poot staan. Dat is dan overigens wel een poot in een steunkous van teen tot lies, want in de tussentijd heb ik ook nog even spataders laten weghalen. En hoe mooi past de symboliek van deze aandoening dan ook bij deze dagen:

Het ontbreekt je aan elasticiteit en spankracht, gepaard aan een gebrek aan innerlijk houvast. Accepteer eerst je situatie en je reactie erop. Wees weer jezelf, dan kun jij je ontspannen en een oplossing vinden om met vreugde en innerlijk geluk je leven te leven.

Ik heb die spataders inderdaad niet meer nodig om me hiervan bewust te worden 😉