Met bruinverbrand hoofd, in losse bloes en spijkerbroek na een ochtend dahlia’s en aardperen poten op het schooltuinencomplex van zijn broer, komt Jaap even op mijn werk langs. Hijzelf heeft zojuist in het makelaarskantoor zijn handtekening gezet onder de verkoop-overeenkomst, en ik mag mede-paraferen. Vervolgens gaan de papieren naar de kopers in spe, en is het eigenlijk wel behoorlijk officieel.  SOLGT!*

Geen formeel gedoe met z’n vieren dus, maar even en passant een krabbel, ieder voor zich. Vooruitlopend op dit moment heb ik vast mijn ontslagbrief voorbereid, en die overhandig ik even later aan mijn leidinggevende tijdens een kort koffiemomentje ter ere van Secretaressedag. Ik vind het wel een symbolische dag onderhand.

Zes jaar geleden nam ik, de eerste keer, afscheid van mijn werk op Secretaressedag. Alle twijfel die ik toen had over de gemaakte keus te stoppen met werk werd weggenomen tijdens het inspirerende symposium. Twee jaar geleden kwam ik ‘tijdelijk’ terug, en begon in de week van Secretaressedag. Ik kreeg acuut jeuk van het niet meer zo lekker zittende keurslijf, maar mijn zelfvertrouwen won. Deze keer ben ik er niet bij. Al dat gedoe… (en oh: laat het symposium dáár nu net ook over gegaan zijn – gedoe). Drie keer is scheepsrecht – in dit geval is misschien de uitdrukking ‘een, twee, drie, in Godsnaam’ beter op zijn plek.

De lading die onder het zetten van beide handtekeningen zit, komt pas los als ik de tranen zie van mijn naaste collega. Dan komen ze bij mij ook en de rest van de dag komt het niet meer goed. Ik vrees dat het de rest van mijn tijd hier niet meer goed komt… Het was niet de bedoeling hier langer dan een paar maanden te blijven; in die paar maanden zou ik ‘even’ een nieuwe frontoffice op poten zetten en zouden we verhuizen. Dat werd twee keer uitgesteld, dus ook hier geldt, nu verhuispoging nummer drie lijkt te gaan slagen: een, twee, drie…

Deze weken zie en hoor ik van achter mijn balieplek het verhuisleed in geconcentreerde vorm. Waar ik in het kader van ons vertrek naar het Gele Huis al jaren mee bezig ben, moeten collega’s nu in een paar weken doorheen. Opruimen. Ontspullen. Afscheid nemen van het oude, het vertrouwde, het eigene. Ieder gaat daar op haar en zijn eigen manier mee om, maar het raakt aan ieders fundament van veiligheid.

We gaan flexen; niemand heeft straks meer een eigen kantoor, eigen plek, postbak of plakbandrolhouder. Dat is niet het ergste – veel collega’s vragen zich af waar de vooruitgang nu eigenlijk zit in papierloos op elke willekeurige onpersoonlijke plek kunnen – moeten! – werken.

We zitten in hetzelfde schuitje, mijn verhuizende collega’s en ik. We moeten loslaten. Zijn op weg naar het onbekende. Weg veiligheid van het bekende bestaan. Nog even en ik zal deze collega’s, aan wie ik me ben gaan hechten, óók nog moeten loslaten. Ik besef me, na het zo ogenschijnlijk nonchalant zetten van twee handtekeningen, dat ook dit me dieper gaat raken dan gedacht. Maar ook: wat ben ik eraan toe.

*Solgt betekent ‘verkocht’ in het Deens.

(De foto in de header is – natuurlijk – van Jaap en heeft de titel: ‘Don’t look back. Go!’)