“Iedereen begrijpt het.
Vrede en vreugde, daar gaat het om.
Wijze vrede en rustige vreugde.
Gewoon gelukkig zijn.
Toch vergeet bijna iedereen het, telkens weer.”

Het mailtje met uitleg over de wijze woorden in de Tao Te Tjing komt in mijn mailbox op een moment dat bij mijn de vrede en de vreugde ver te zoeken zijn. Het is een verhuispuinzooi op mijn werk omdat de vernieuwbouw niet zo snel vordert als was afgesproken.

De collega’s zijn al verhuisd en flexwerken op plekken waar dat enigszins mogelijk is. Wij – de balie – kunnen nog niet mee omdat juist de verdieping waar de nieuwe niet flexibele frontoffice ook wordt gehuisvest, nog niet gereed is. We hebben ingepakt, weer uitgepakt, opnieuw ingepakt en dan is het eindelijk zover.

En zoals het meestal gaat bij een verhuizing loopt dat niet zonder slag of stoot: er mist van alles, er mankeert van alles, en op de nieuwe werkplek lopen nog meer bouwlieden dan collega’s rond. Er wordt nog geboord, getimmerd, aan glazen wanden gesjord, overal staat bouwmateriaal en verhuisdozen…

Ik kan er niet tegen. In de aanloop naar onze eigen verhuizing is ons huis steeds leger, en daarmee rustiger, geworden. Heerlijk vind ik het. Van opruimen werd het minimaliseren en is het voelbaar geworden hoe een opgeruimd huis (bij mij) ook voor een opgeruimd hoofd en een opgeruimde geest zorgt.

Op mijn werk ervaar ik nu in extreme mate het tegenovergestelde. De rommel om me heen zorgt voor ‘rommel’ in mijn hoofd. Spanning. Slapeloze nachten. Ik ben doodmoe en mijn lontje is korter dan ooit. Als het opperhoofd van onze afdeling langskomt op een moment dat mijn collega en ik oververhit (letterlijk) proberen enige orde in de chaos te scheppen door zo snel mogelijk onze verhuisdozen met kantoorvoorraden uit te pakken, en hij nodigt zichzelf uit voor een uitgebreide rondleiding, kijken we elkaar aan en vragen elkaar woordeloos: wie mikt ‘m ’t raam uit, jij of ik? (Gelukkig kunnen de ramen in deze geklimatiseerde glazen kantoortuin nog open, dat dan weer wel)

Er zijn ook veel mensen die snappen wat een verhuizing – in het algemeen – met een mens doet. Je veilige plek vaarwel zeggen. Het onbekende tegemoet. En dan ook nog met veel tegenslag. Die mensen zien het aan me. Die kijken dwars door me heen en zien dat de vreugde en de vrede voor mij op dit moment ergens 800 kilometer noordelijker liggen.

Die avond brengt de versie voor kinderen van tekst 70 van de Tao weer een spoortje vreugde dichterbij:

“We kunnen het niet helemaal, altijd vrede en vreugde voelen.

Als je huppelt of gek doet, word je soms uitgelachen.
Als je gelukkig bent, worden anderen soms jaloers.
Toch is huppelen fijn.

Daarom is het soms wijs om onzichtbaar te huppelen.”

Ik zie het helemaal voor me. Ik ga niemand uit het raam gooien. Bij het eerstvolgende potentiële gooi- en smijtmomentje verdwijn ik onzichtbaar in de catacomben van ons gebouw en ga wijs een eindje huppelen.

*Vrede aan de Deense kust: de foto boven dit log is ‘Adagio in blue’ van Jaap, vergezeld van de prachtige (therapeutische) muziek van Nina Khachiyants