Tja, niks onzichtbaar huppelen. Ineens zit ik ingestort thuis. Een waterig hoopje ellende. Doodmoe van al het gedoe. Op het werk, op marktplaats, thuis – waarom moet ik nou ook zo nodig opruimen, minimaliseren, emigreren?

Niet meer in staat op de namen te komen van collega’s die al een jaar lang elke week een sleutel komen halen. Niet meer in staat met een brede glimlach uit de grond van m’n hart ‘goed’ te zeggen als iemand vraagt ‘hoe gaat het?’

Onredelijke irritatie voert de boventoon. Wee degene die een verkeerde vraag stelt. Wee degene die een vráág stelt. En wie begrip toont, krijgt mijn tranen als stank voor dank. Ik loop letterlijk over. En na nachten van amper slaap of akelige nachtmerries als gevolg van het gebruik van melatonine, val ik ook bijna letterlijk om.

Op een ochtend eerder deze week is het besluit onverwacht makkelijker dan gedacht: ik moet even niets. Ik WIL even niets. Ik draag het hoogst noodzakelijke over, ga naar huis en laat op mijn nieuwe werkplek even de boel de boel.

En wat na de eerste uren niets ‘doen’ thuis toch een beetje als een afgang voelde – ik ben niet overeind gebleven als rots in de branding, ‘ze’ hebben me toch ‘gek’ gekregen -, geeft na enkele dagen van veel liggen dutten en staren in een luie tuinstoel (afwisselend in de tuin en bij gebrek aan wat anders, in dezelfde tuinstoel in de woonkamer) het rijke gevoel van balsem op de schrale, van tranen gezouten huid rond mijn ogen.

Mijn volle hoofd raakt leeg. Ineens komt de helderheid terug. Maakt het niets(meer)weten plaats voor nietszijn. Komt er weer een vleugje focus. Wat heb ik dit gemist: niets. Zitten en staren, met open ogen naar buiten, of met gesloten ogen naar binnen. Vanuit dit niets zijn bij mij eerder de beste besluiten geboren. De mooiste inzichten. Met niets ben ik op mijn best.

*Foto: Dreamless sleep