Ergens in de afgelopen dagen is de sticker ‘Verkocht onder voorbehoud’ over de tekst ‘Te koop’ geplakt op het bord in de voortuin. Dat wás het al weken geleden, maar nu is het zichtbaar en worden we enthousiast gefeliciteerd door buren. Maar ja: dat voorbehoud hè…

Morgen is D-day. Met de D van Duidelijkheid over het al dan niet geregeld zijn van een financiering door de kopers van ons huis. Toen deze datum in de voorlopige koopovereenkomst verscheen, hadden we al wel gesputterd: moest dat nou echt zó lang duren? Ja, dat moest echt zo lang duren.

Gisteren kregen we een uitnodiging van een notaris: of we maar op 1 augustus wilden aantreden, want deze datum stond in de voorlopige koopovereenkomst. Verwarring. Betekende deze uitnodiging nu dat er geen voorbehoud meer was? Dat de financiering rond was? En ja: uiterlijk 1 augustus, stond er, of zoveel eerder als in overleg overeengekomen wordt en we zijn 16 juli overeengekomen met de kopers in spe. Niet 1 augustus. Dan liggen we al lang en breed te bakken in de Deense zomerzon 🙂

We zijn benieuwd. Intussen loopt de spanning in huize B best wel een beetje op. Stel je toch voor dat het niet doorgaat en we weer overnieuw moeten beginnen… Inmiddels wordt ons huis stukje bij beetje leger en leger, maar we zijn nog terughoudend met de verkoop van beeldbepalende spullen. Een leeg huis verkoopt nu eenmaal lastiger dan een ingericht huis – hoe minimalistisch inmiddels ook.

Gelukkig gaat een andere planning wel volgens afspraak door: deze week kregen we ook bericht dat de rietdekkers netjes op maandag 4 juni aantreden. Jaap vertrekt het weekeinde daarvoor in z’n eentje om alvast wat dozen met kachelhout, gereedschap en kleding mee te nemen in de verder lege auto, om al het oude riet wat van het dak af komt als mest te verspreiden in de tuin en om toezicht te houden op het dan dakloze Gele Huis. Ik blijf alleen achter, zonder auto, mét hond.

Het een na laatste weekeinde van juni maken middelste zoon en vader een roadtrip-heen-en-weer in een gehuurd busje met spullen die niet in onze eigen auto passen: de luie tuinstoelen, mijn fiets en de meeste rest persoonlijke spullen. Dat we ‘alles achterlaten’ en met een lege auto richting Denemarken gaan was een wens, maar is een utopie gebleken. Vergeleken met waar we vandaan zijn gekomen is ons toekomstige leven in het Gele Huis zeker simpel en eenvoudig, maar als ik zie wat er toch nog allemaal meegaat zal ik het inmiddels lege huis hier gaan missen… :O

Maar ja: we leven bij de dag tegenwoordig. Dus eerst maar eens de berichten van morgen afwachten… Wie weet moet de planning toch weer op de kop…