’t Is dat ik nu nog in Nederland ben, en Jaap een gehuurde bus bij zich heeft. Anders was-ie niet meer teruggekomen. En geef hem eens ongelijk. Meteen als ik de foto in de mail voorbij zie komen stuur ik een appje naar mijn leidinggevende: ‘Vergeet die afscheidsspeech morgen maar, ik vertrek… NU!’

Een jaloersmakende blauwe lucht, een steeds hyggeliger wordend rieten dak, onze twee relax-tuinstoelen op het stukje grasveld dat nog niet door oud riet is bedekt… zucht. ’t Is zwaar afzien hoor; voor ons allebei. Want: Jaap moet terug, en ik kan nog niet weg. Zo voelen laatste loodjes dus.

Terwijl ik nog heel ver weg in dromenland ben is Jaap vanochtend al druk bezig met het verplaatsen van al het hout, wat een (relatief) lege en nette schuur oplevert (met de nadruk op relatief – de puntjes op de i komen over een maand):

Hij snoeit een boom, die nu nog teveel over het dak hangt en – zo weten we inmiddels – dat is niet goed voor het riet. Er mogen geen bomen te dichtbij staan, zon en wind moeten vrij spel hebben om het riet na nattigheid zo snel mogelijk weer droog te krijgen. De pruimenboom krijgt weer een stut, voordat de tak waar de meeste pruimen aan zitten het begeeft, en na de kleine kersenboom (met kleine kersen) zijn nu ook de grote kersen in de grote kersenboom aan het rijpen en klaar om geplukt te worden!

Onder het dikke zeil dat we zo’n anderhalf jaar geleden als eerste over een deel van het gras hebben gelegd komt een mooie, losse zwarte bodem tevoorschijn. Na een beetje egaliseren (want: niet schoffelen of spitten om het beginnende bodemleven niet te verstoren – zoals dat ‘hoort’ bij permacultuur) en compost toevoegen hebben we er een mooie (tijdelijk) kruidenvak bij.

Maar niet alleen Jaap is lekker aan het werk vandaag, ook de rietdekkers zijn er weer. Ze willen vandaag het dak rond de schoorsteen af krijgen (en dat is gelukt), zodat de loodgieter morgen een koperen ‘rok’ rond de schoorsteen kan aanleggen.

Jaap veegt aan de voorkant van het huis nog een hele puinzak vol ‘gemorst’ vers riet bij elkaar (en oh wat een mooi dakkie hè?):

En in de dode beukenbomen aan het eind van onze tuin wachten de spreeuwen tot de kust weer vrij is bij de kersenboom.

Morgenavond, als mijn leidinggevende dan toch haar speech heeft gehouden (en ik de mijne), wacht mij in ieder geval dit cadeautje van mijn lief ❤ :