Zo, het zit erop. En als je dan onderstaande ziet, vraag je je nog maar één ding af: wat doen we nog hier?

En als ik het nu hier bij laat, wordt dit de kortste blog ooit. Maar nee: minimaliseren op woorden lukt me nog niet echt… Dus even terug naar de afgelopen dagen: dinsdag reed Jaap weer met een lege Bo-Rentbus vanuit DK terug naar NL, en vierde ik mijn officiële afscheid met mijn directe collega’s.

Opnieuw deelde ik donderstenen uit: fossielen van zee-egels die bij onze Deense fjordenkust soms aanspoelen, tordensten. Vroeger werden er magische krachten aan deze steen toegeschreven; zo’n steen in je huis zou je beschermen tegen donder en bliksem. 

Deze fossielen van vuursteen zijn zo’n zestig miljoen jaar geleden op de zeebodem gevormd. Tijdens hun leven, in een woeste omgeving (de zee), wapent de zee-egel zich tegen stormen door stenen en zand als ballast op te nemen. Zo wordt hij niet meegesleurd in het geweld van de zee; en deze ballast is wat overblijft.

We hebben lief en best wel veel leed met elkaar gedeeld, en deinden met elkaar mee in de zee van emoties. De vreugdetranen waren nog niet opgedroogd of de tranen van verdriet stroomden – en in deze matriarchale zijvleugel van het universitair medisch centrum was het geen wonder dat ‘moeder’ een centrale rol had. 

We werden moeder, we werden wel zwanger maar géén moeder, we werden alleenstaand moeder, onze dochters werden ziek, onze moeders werden ziek en onze moeders stierven. Niet eerder maakte ik in zo korte tijd zoveel met collega’s mee. Juist hier leek de symbolische ‘ballast’ om het evenwicht een beetje te bewaren in woelige, emotionele tijden een passend afscheidscadeautje.

Het is een bijzondere plek geweest, waar ik de afgelopen anderhalf jaar heb vertoefd. Waarvoor ik een aantal keer ons vertrek naar die andere bijzondere plek uitstelde. Met reden. Ik heb hier dingen kunnen doen die ik nooit eerder had gedaan (“dus ik denk dat ik het wel kan”, zei ik Pippi-achtig bij mijn sollicitatiegesprek) en het is gebleken dat ik het kon. Dat heeft me een enorme boost in mijn zelfvertrouwen gegeven voor de nabije toekomst. Want we zullen de komende tijd nog heel wat vaker dingen gaan doen die we niet eerder hebben gedaan… en dat komt goed, dus 🙂 

Nog één week in ons huis in NL, dan verkassen we naar een vakantiepark zodat we de laatste spullen hier kunnen opruimen. Nog twee weken, en dan zijn we even ‘statenloos’: uitgeschreven in Nederland, en nog niet ingeschreven in Denemarken.

Maar morgen nog een update over het rieten dak, dat een koperen randje heeft gekregen.