Zwarte nagels, stof en zweet

‘En, hoe voel je je?’, vraagt mijn zwager als we elkaar zien op mijn eerste officiële dag als betaalde-baanloze. ‘Heerlijk!’, is mijn oprechte antwoord. ‘Kun je het een beetje loslaten?’, is zijn volgende vraag en dat kan ik opnieuw vanuit de grond van mijn hart beamen. Jaap had dat idee vrijdagavond al, een paar uur na mijn thuiskomst, en het is echt waar.

Uit het oog… nee hoor, collega’s – echt niet uit het hart, maar wel meteen uit het hoofd. Nu is er natuurlijk ook genoeg ander materiaal waarmee mijn hoofd zich automatisch vult, maar af en toe is het ook gewoon heerlijk leeg.

Jaap wachtte me vrijdag bij het werk op met een knapzak aan een stok gevuld met lekkernijen die, net als de knapzak, symbool staan voor de volgende stappen op ons pad: met weinig tevreden, natuurlijk, biologisch, puur.

Vandaag zijn we op het stuk grond van Jaaps broer en schoonzus, waar zij natuurlijk moestuinieren, evenals een aantal scholen. Vandaag wordt de knoflook geoogst en worden de schooltuintjes leeggehaald, zodat er volgend jaar weer nieuwe kinderen kennis kunnen maken met tuinieren, gezonde voeding en natuur. Om te voorkomen dat het onkruid het braakliggende terrein gaat overwoekeren de komende maanden worden er pompoenen geplant.

Als een soepel lopend treintje werken we samen: de één hakt een gat in de gortdroge klei, de ander voert een kruiwagen compost aan, de volgende schept compost in het gat, de vierde plant de pompoen en de laatste zorgt voor water. Zo zetten we in rap tempo ruim 100 plantjes in de grond.

Het is prachtig weer. De zon schijnt, er waait een stevige, verkoelende wind. Ik heb pijn in mijn rug van het planten. Mijn nagels zijn zwart van de compost. Evenals mijn handen, en mijn (blote) voeten. We zijn stoffig en bezweet. Met een kilo verse knoflook gaan we naar huis. De hele auto ruikt ernaar. Een mooier begin van ons nieuwe leven had ik me niet kunnen wensen.