Na de hoogtijdagen vol energie, nodig voor werk, dingen uitpluizen, spullen opruimen en overal aan denken, zijn we nu in rustiger vaarwater beland.

Er hoeft even niets.

De kentering heeft zich ingezet: onze mate van activiteit, net als de stroomsnelheid van water dat van opkomend overgaat in afgaand, is minimaal.

Het is bijna doodtij – zoals elke maand tijdens het eerste en laatste kwartier van de maan.

Rust. Een stilstaan tussen twee fases in.

Hoe toepasselijk is dan de quote die ik opgestuurd kreeg van mijn oudste (sinds de kleuterschool) vriendin: ‘Deze vond ik nog…’

Als het eb is in je leven, is het goed strandjutten

Beide heb je nodig in je leven; zowel hoogtepunten als diepe dalen. Periodes van activiteit afgewisseld met rust. Er valt weinig te jutten als het niet eerst flink heeft gestormd en de vloed de oogst uit de zee op het strand heeft gedragen. Maar pas bij eb, als het woelige water zich terugtrekt, worden die schatten – en ja, steeds vaker ook het afval wat we er eerst zelf in hebben gedumpt – zichtbaar.

Deze dagen staan we stil bij wat achter ons ligt, en wat ons te wachten staat. Er zal opnieuw moeten worden nagedacht over de volgorde der dingen en wat ook al weer in welke doos zit. Na het uitpakken zullen we opnieuw moeten ordenen, opruimen, weg doen. We gaan weer klussen, maar nu voor onszelf, en niet meer voor ‘de volgende bewoners’. We zullen onze energie gaan steken in Deens leren, ons verdiepen in permacultuur en een concreet plan voor onze tuin maken. Opnieuw hoogtijdagen.

Maar we zullen – omdat we het nu kúnnen – ons aanpassen aan het ritme van de natuur. Het ritme van het getij, het ritme van zomer en winter, van zaaien en oogsten. En bij elk moment van eb hopen we iets moois te kunnen jutten.

(Bovenstaande foto is er natuurlijk eentje van Jacob. Da’s Jaap, op z’n Deens 😉 )