We hebben de afgelopen dagen zo hard gewerkt in en om het huis dat we vandaag maar eens ‘vrij’ hebben genomen en lekker even aan het strand zijn geweest. Dat was schrikken, zo druk als het was! Niet eerder zijn we hier in het hoogseizoen geweest.

Het enige terrasje van de enige strandtent in Agger zat gezellig vol soft-ijs-etende vakantiegangers. In Design Agger, het winkeltje met unieke Deense artikelen waar Jacob zijn foto’s op hout verkoopt, was het ook al zo gezellig druk. Een bijzonder ervaring. Dat wij hier nu geen vakantiegasten meer zijn, maar hier wonen…

Dat gevoel is er bij mij nog niet echt. Zal ook wel komen omdat we nog helemaal niet bezig zijn met ons inschrijven en allerlei andere formele Deense zaken zoals vervolgens een bankrekening openen als we een Deens CPR (BurgerServiceNummer) hebben, een auto kopen, het huis kopen enzovoort. Maar we zeggen het wel enkele malen per dag tegen elkaar: hoe rijk we zijn, als we in de schaduw van de pruimenboom verse pruimen zitten te eten, of een handvol kersen, en genieten van het uitzicht en de rust.

We hebben binnen nu ook voor het eerst fatsoenlijk uitzicht naar buiten in plaats van een zeer vertroebeld beeld door twee lagen plexiglas en één laag enkel glas, elk met een verschillende bolling en bovendien aan de buitenkant enigszins gezoutstraald door de westenwind.

We hebben de twee lagen plexiglas weggehaald en het licht valt nu zo anders door het ene laagje oud, dun glas naar binnen! Bovendien kunnen ze nu ook weer open, dus we kunnen het heerlijk laten doortochten. In de opening van de voordeur hangt, heel mediterraan, een oud stuk vitrage te wapperen – tegen de vliegen.

Ik neem niet meer de moeite de raampjes nu nog glanzend schoon te maken ook; ik durf het niet, bang dat het broze glas zal breken als ik iets te fanatiek poets. Over grofweg een maand, schatten we, hebben we nieuw, helder, dubbelglas en kan ik mijn lol nog op.

Een van de weinige keren dat we hier het plexiglas aan de buitenkant hebben gewassen, spraken we de voormalige westerbuurvrouw. ‘Ik heb het opgegeven’, zei ze, ‘je kunt wel aan de gang blijven hier’. Nu vangen zij het meeste zout voor ons op, dus ik heb goede hoop dat ik straks niet wekelijks hoef te lappen om helder uitzicht te houden.

Voor de rest zijn we klaar. Alle spullen passen in het huis. Haha! Het laatste klopt, het eerste natuurlijk niet. De meeste dozen zijn wel uitgepakt en de meeste dingen hebben een plek gekregen. Ook de harp staat klaar om gestemd en daarna weer bespeeld te worden, jeejjj!

Oh ja: het motorstoringslampje heeft nu zelf ook een storing: die doet het niet meer. Of de storing is zomaar vanzelf verholpen, dat kan ook. Dus we zijn nog niet naar een garage geweest… 😉

(En de bovenste foto: het ‘noorderlicht’ vanavond)