Als we beladen met boeken, tijdschriften, Memory, zelfgebakken brood en vers geplukte appels in onze armen terugkomen van K die ons gaat helpen met Deens, vinden we een verrassing in de brievenbus. Van het streekziekenhuis. Het zal toch niet? Maar jawel: koud zitten we weer in het systeem of ik heb al een uitnodiging voor een mammografie te pakken.
De allereerste keer dat ik hiervoor werd uitgenodigd was ik eigenlijk meer benieuwd waar de uitspraak van een oud-collega op sloeg dan dat ik er bewust mee instemde dat er op deze manier onderzocht zou worden of er wellicht iets woekerde in mijn borsten. Die collega had gesproken over de ‘borstenpletterij’ waar ze naartoe ‘moest’. ‘Verschrikkelijk!’, riep ze nog, op weg naar de afdeling twee verdiepingen onder onze werkplek.
Ik dacht dat ze overdreef, maar nee. De eerste keer dat ik onbevangen en braaf gehoor gaf aan de oproep was meteen de laatste keer. Ik ben nog nooit zó geschrokken van de hevige pijn, en meer nog van het besef dat miljoenen vrouwen zich toch vrijwillig aan dit soort martelpraktijken overleveren. En dat terwijl steeds duidelijker wordt dat mammografieën wellicht eerder kwaad dan goed doen* (zie enkele links naar artikelen hier onder).
Om kort te gaan: ik doe het dus niet meer en vertrouw op mijn gevoel. Zo gauw ikzelf het idee heb dat iets niet pluis is in of aan mijn borsten, zal ik onderzoek laten doen, en dan op een andere manier. Op dit moment wordt geen enkel alternatief nog door een zorgverzekering vergoed. Wellicht als alle vrouwen nu massaal de mammografie gaan weigeren en een thermografie eisen… wie weet.
In Nederland heb ik kunnen aangeven dat ik NOOIT meer benaderd wens te worden voor de tweejaarlijkse screening. Dat kan hier helaas niet. Ik heb meteen naar het ziekenhuis gemaild dat ik niet zou komen opdagen en dat ik eigenlijk nooit zo komen opdagen zolang ze geen beter alternatief bieden. Maar meteen duidelijkheid scheppen, dacht ik – en meteen ook maar een vlek op mijn verder nog zo schone Deense blazoen 😱
De volgende dag had ik antwoord: mijn afspraak was gecanceld, en over twee jaar zou ik een nieuwe oproep krijgen. Enne… echo of thermografie? Dat kennen ze hier nie… En datzelfde begreep ik ook van een buurvrouw die ik even gepolst had. Zij was al net zo verbaasd als de mamma-secretaresse die mij terug mailde. Hier valt nog wat te werken aan bewustwording dus…
Medeblogsters, ik hoor graag jullie mening of ervaring!
Leesvoer:
http://worldunity.me/chirurgen-geven-toe-dat-mammografie-verouderd-is-en-schadelijk-voor-vrouwen/
PS: later meer over K, het kinderspelletje Memory en Wordfeud in het Deens…
PARADIJSVOGELS 
45 reacties op “Mammografi: ikke nie!”
Iedere 2 jaar laat ik mijn borsten pletten. 2 in de familie die het nooit lieten doen en alle twee borstkanker. Het zal niet gezond zijn al die straling en er schijnen betetre manieren te zijn waar ik ook niet zo’n goed gevoel bij heb.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, als je mensen met borstkanker in de familie hebt (gehad), kijk je er vast anders tegenaan. Mij lijkt vooral het ‘geplet’ niet goed; voor mijn gevoel kan het haast niet anders dan dat er weefsel wordt beschadigd door de kracht en aanhoudende druk waarmee de ‘foto’ gemaakt wordt…
LikeLike
Ja het is inderdaad niet fijn al hadden ze de laatste keer een nieuw apparaat die een stuk beter was dan de oude. Die zag ook meer en dan jagen ze je wel de stuipen op het lijf. Het hele trajekt gehad en gelukkig was het allemaal goed. Ook veel cystes gehad die ze lek prikken waarvan het omhulsel blijft zitten en waarschijnlijk blijft dat zichtbaar op de foto. Dit jaar ben ik weer aan de beurt.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat stuipen op het lijf jagen, ja, daar krijg ik dus ook een beetje de kriebels van. Fijn dat het bij jou uiteindelijk in orde was! Waarom moeten die cystes lek geprikt worden? Had je daar zoveel last van?
LikeGeliked door 1 persoon
Ja ik had er heel veel en grote, soms zten er wel 3 aaneen geplakt. Het waren hele knobbels. Vooral op de fiets als ik over een hobbel reed kon ik dat duidelijk voelen. Ik ben heel wat keren geweest maar na de overgang werd het rustiger.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat klinkt niet fijn! Wel bijzonder dat zoveel van dit soort ‘kwaaltjes’ verdwijnen na de overgang. Die wetenschap zou ook wel eens wat meer meegewogen mogen worden – door zowel artsen als patiënten.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat het pijn doet hangt van het weefsel al, de ene persoon heeft heel veel klierweefsel en een ander nauwelijks.
LikeGeliked door 1 persoon
Tussen mijn 35 en 45 deed men zowat ieder jaar een mammografie + echografie omdat ik zoveel cysten had die mogelijks kwaadaardigheid verborgen. Eens ik in de overgang kwam, verdween het pijnlijke fibrocystische weefsel vanzelf. Sedertdien ga ik maar om de vijf jaar voor een mammo + echo. Ik voel nu zelf wel of er iets raars aan de hand is.
LikeGeliked door 1 persoon
Oeioei… niet fijn! Maar in geval van cysteus weefsel en mogelijk (kwaadaardige) veranderingen hierin, heb je bijna geen keus… een (preventief) onderzoek is dan bijna net als een brandverzekering een soort angstproduct. Stèl dat… hàd je maar… en ondertussen verdienen zowel de verzekeringsmaatschappijen als de gezondheidszorg veel geld aan ons – en kun je je afvragen wat je er uiteindelijk voor terugkrijgt, in beide gevallen. Ik vind het fijn te lezen dat jouw klachten door de rijpende jaren zijn opgelost, en dat je nu ook meer op je eigen gevoel afgaat!
LikeGeliked door 1 persoon
2 paracetamol voordat je gaat en het is prima te doen. Heb het net voor het eerst gedaan en was niet van plan om het over te slaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat klinkt als een aangenamere ervaring dan die van mij. Nu is elke borst, en elke vrouw, ook anders natuurlijk. En uiteindelijk kun je je ook afvragen: wat is nou een paar minuten pijn op 2 jaar? Toch heb ik die paar minuten pijn niet over voor een mogelijke toevalstreffer. Mammografieën sporen (ook omdat ze 1x per 2 jaar zijn over het algemeen) meestal langzaam groeiende tumoren op. Het vinden van een agressieve tumor is (bij de tweejaarlijkse screening) een toevalstreffer.
LikeLike
Ik vind de pletterij ook verschrikkelijk maar te veel vrouwen om mij heen zijn er uit gepikt en leven,goddank, allemaal nog. Dan slaat de weegschaal door naar pletten.Maar barbaars is het!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat laatste ben ik helemaal met je eens Ien! En jij illustreert hier (en bevestigt) wat ik eerder schreef aan Matroos Beek: elk preventief onderzoek, en dus ook een mammografie, is een angstproduct. En levert geld op. Het zou zo fijn zijn als meer en meer vrouwen/mensen weer (leren) luisteren naar hun eigen lichaam, of hun eigen lichaam goed leren kennen en vertrouwen op hun eigen weten…
LikeLike
Ik vind het helemaal niet zo erg om te laten doen en dus ga ik netjes om de twee jaar naar het ziekenhuis.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor je reactie Anna. In de keus die je maakt speelt de hoeveelheid hinder die je ervaart zeker een rol.
LikeLike
Ik heb ook niet zo heel veel last. Echt zeer doet het niet bij mij. En ik weet inderdaad dat er andere methoden zijn waarvan ik niet snap dat deze niet worden gedaan. Ik stel me wat vraagtekens bij de betrouwbaarheid van de artikelen die je meestuurde. Ik ga liever af op de ervaringen van echte deskundigen. Vooralsnog laat ik ze 1x in de twee jaar pletten. Zal voor dit jaar wel weer een oproep krijgen…
LikeGeliked door 1 persoon
Tja… dan volgt natuurlijk de vraag wanneer iemand een echte deskundige is, wie dat bepaalt en wie heeft bepaald dat de schrijvers en referenties van/in de artikelen in bovenstaande links dat niet zijn…
LikeGeliked door 2 people
Ja, inderdaad. Blijft lastig..
LikeGeliked door 2 people
De echte deskundigen zijn wij zelf, denk ik 😉 Maar voor wat betreft bronnen van informatie is het altijd lastig afwegen wie ‘gelijk’ heeft. Niemand is geheel objectief, en je eigen achtergrond bepaalt wie je gelooft. Maar fijn om te horen dat het onderzoek jou geen last bezorgt!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, moeilijk hè. Ik vertrouw nog op de pletmachine totdat er een pijnloos alternatief komt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik begrijp dat gezeur over pijn niet zo erg, het is een paar minuutjes. In mijn omgeving zijn helaas nog al wat mensen met borstkanker. De trouwe bezoeksters leven allemaal nog, degenen die het zelf wel in de gaten zouden houden zijn nu dood of stervende. En uitzaaiingen van een te laat ontdekte borstkanker zijn pure hel. Maar het is je eigen keus.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zeur niet over pijn, ik zeur vooral over keus. Een tweejaarlijkse controle is een momentopname. Een dag later kan er een agressieve tumor ontstaan. Als je dan niet luistert of kijkt naar de signalen van je eigen lichaam, kan de volgende mammografie over twee jaar ook weinig meer bijdragen aan herstel, vrees ik. Het spijt me te horen dat er mensen in jouw omgeving zijn die dood of stervende zijn vanwege borstkanker. Ik ken ze ook, en dat waren trouwe bezoeksters… of je gaat of niet, zegt dus niets over je overlevingskans.
LikeLike
Zo goed dat je hierover schrijft, het is toch een beladen onderwerp waarbij de meeste mensen netjes zijn voorgelicht cq bang gemaakt voor het rivm. Ik kan niet anders dan onderschrijven wat jij zegt.
Jammer genoeg is een ander geluid laten horen onder artsen vaak ook not done. Wat nou, kanker veroorzaakt door een verkeerde levensstijl! En diabetes krijg je niet weg door low carb te eten… tot er zo veel onderzoeken zijn die bewijzen dat het wel de levensstijl is die deze ziektes veroorzaakt dat het niet meer ontkend kan worden.
En iedereen kent denk ik wel een geval dat ie voor of tegen de eigen argumenten kan inzetten. Het is naar mijn idee belangrijker om schoon te eten en veel te bewegen, je eigen lichaam te kennen en je niet bang te laten maken. Als je dan iets verdachts voelt, schuif je het niet onder het zelfde tapijt als veel mensen doen met al die vage dingen die ze mankeren.
LikeGeliked door 2 people
Nou, daar heb ik weinig meer aan toe te voegen! Dank! En een grote ‘zwakte’ is hier inderdaad wat jij constateert: een ander geluid laten horen onder artsen is not done. Dus hoe doorbreek je de protocollen?
LikeLike
Ik ga je post delen. En ja, natuurlijk moet je kritisch zijn op wat je leest op internet en niet alles voor waar aannemen, maar dat geldt net zo goed voor de informatie het zeer niet onafhankelijke rivm. De meeste mensen bauwen braaf na wat hen verteld is, en elk ander geluid is een complottheorie 😉
LikeGeliked door 1 persoon
We zijn het eens 😉. En dank voor het delen!
LikeLike
Rond mijn 60ste ben ik gestopt met die “pletterij”. Ik moest jaarlijks, ivm 10 jaar hormoonsuppletietherapie, na eierstokkanker op mijn 42 ste. Ik was er helemaal klaar mee!
Op wat ouderdoms-ongemakjes na voel ik me gezond als een visje en doe dus ook niet mee aan de jaarlijkse griepprik.
Maar om nog even op je vorig blogje terug te komen: Wat ben je goed bezig! Een en al energie! Ook een prima manier om een plaatsje in de nieuwe omgeving te bemachtigen en jezelf een vriendenkring aan te meten. Goed hoor. Op je lauweren rusten kan altijd nog:)
LikeLike
Ha Janna! Van je laatste zinnen ga ik blozen! ☺️ Je hebt gelijk: op mijn lauweren rusten kan altijd nog – maar het is best wel veel allemaal. En wil ik me ook, net als jij, zo gezond als een visje blijven voelen dan mag ik toch wel een tandje terugschakelen… (ben ook de jongste niet meer, maar dat wist je natuurlijk al).
Hormoonsuppletie na eierstokkanker: óók niet fijn! (Eierstokkanker ook niet, natuurlijk). Bij mij is enkele jaren geleden de baarmoeder verwijderd vanwege vleesbomen. Na de operatie werd er in de baarmoeder kanker aangetroffen: een zogeheten toevalsbevinding (was bij het uitstrijkje niet echt duidelijk naar boven gekomen, en dat was dus ook niet de indicatie voor de operatie). Toen moesten daarna preventief de eierstokken ook verwijderd worden (die waren in eerste instantie blijven zitten dus, vanwege de hormonen), en daarna kwam voor mij ook de vraag: hormoonsuppletie ja of nee? Gezien mijn leeftijd ben ik maar gewoon de overgang in gesneld…
En de jaarlijkse griepprik: ook zo’n discutabel onderwerp. Ik doe er, net als jij, ook niet aan mee. Benieuwd of ze dat in Denemarken ook hebben… 😬. Wordt vervolgd 😉
LikeLike
Baarmoederkanker, oef, dan heb je het ook wel voor je kiezen gehad!
Als je zo ziek bent geweest dan ga je nadenken over wat voor jou van belang is (in mijn geval in ieder geval wel).
Ik was vooral bezig om het anderen naar de zin te maken, ik stond altijd vooraan als er een klus te klaren was.
Als je teveel energie in je hoofd hebt, dan kan het zomaar zijn dat je jezelf voorbij holt. Ik heb geleerd om eerst met mijn lijf te overleggen. Dan fluit ik mezelf terug.
Maar de aard van het beestje steekt telkens weer zijn/haar kop op en voor je het weet ben je weer van alles aan het doen en dan gaat het lijf protesteren. Dit is een valkuil waar je steeds weer opnieuw uit moet klimmen.
Weet je, je mag ook gewoon genieten van een beetje luieren in de vorm van een lekker dik boek lezen, wat rondscharrelen in huis of tuin, een strandwandeling maken of, of, of…
Doe jij maar gerust een tandje terug en geniet van alles om je heen.
De wereld stopt dan écht niet met draaien:)
LikeGeliked door 1 persoon
In die tijd rond de operaties, dat ik vooral zat te niksen, is ontstaan wat we nu doen: proberen een zo zelfvoorzienend mogelijk, rustig en natuurlijk leven te leiden ver weg van de snelweg. Want inderdaad: je kunt dan weinig anders dan nadenken over wat nu werkelijk goed, en belangrijk voor je is. Maar de valkuilen die je beschrijft herken ik ook 😬 dat hoofd dat van alles wil (“moet”)… dus dat tandje terug: ja graag!
LikeLike
[…] Anuscka van Levensjutters over de onzin de mammografie. […]
LikeLike
Ik vind het knap hoe je hier weerstand aan kunt bieden. Want iedereen zal zeggen dat het dan je eigen schuld is, mocht er onverhoopt ooit wel borstkanker geconstateerd worden. Dat inpraten op het gemoed vind ik moeilijk om tegenin te gaan. Heb ook meestal geen parate kennis, zou willen dat ik dat meer had.
Ik val nog niet in de leeftijdsgroep, maar heb vorig jaar een mammografie laten maken omdat ik er niet gerust op was. De pijn was werkelijk waar niet te harden! En mijn collega zegt doodleuk ‘oh echt?! Nou ik heb nergens last van.’ Alsof het aan mij ligt dat ik het wel pijnlijk vind….Zo gaat dat dus, met de reacties uit de omgeving.
Er bleek niks aan de hand te zijn, maar ik twijfel wel of ik het over een paar jaar, wanneer ik de oproep krijg wel (weer) moet laten doen. Ik had een collega die elke keer trouw ging. Op een dag kwam ze er zelf achter dat er iets niet goed was. Nooit gesignaleerd op de foto’s! Toen ontdekte ze dat de nieuwste foto met de foto van de vorige keer wordt vergeleken. Maar dan vallen minieme veranderingen niet op! Je moet het vergelijken met meerdere foto’s, dan zie je subtiele verschillen. Tja, is die huidige opzet dan wel de beste methode?
Wat ik vaak zo moeilijk vindt in deze kwesties (net als vaccineren) is dat er door overheid nooit echt antwoord gegeven wordt op de kritiek en de bedenkingen die mensen hebben. Er wordt altijd meteen gewezen naar de grotere gevaren. Er wordt op je gemoed gespeeld. De boel wordt meteen gesust, maar de kritische denkers krijgen geen antwoord op de vragen die ze hebben. Dat vind ik zo’n gemiste kans van de overheid.
LikeGeliked door 2 people
Dank voor je uitgebreide reactie Anita! Het is inderdaad ‘lastig’ dat de overheid niet duidelijk is; maar juist die onduidelijkheid is voor mij een reden geweest zelf meer informatie te gaan zoeken en zelf conclusies te trekken uit alle info die je dan vindt. Wie spreekt de waarheid? Wie heeft gelijk? Dat blijft een lastige; ik heb het ergens al eerder gezegd: wie je gelooft hangt zo nauw samen met je achtergrond, je opvoeding. Lees je (of lazen je ouders) de Telegraaf, de Volkskrant of NRC?
Het in gebreke blijven van de overheid is misschien een zegen; als meer vrouwen letterlijk en figuurlijk zelf op onderzoek zouden uitgaan en niet klakkeloos alles voor zoete koek slikken. Dan verandert de huidige opzet wellicht ooit eens.
En wat betreft je eerste zin: ja, als ik zelf het idee heb dat er iets loos is, en dat wordt daarna door onderzoek bevestigd (een methode waar ik dan zelf voor kies), dan is dat zo en dan zal ik daarna ook weer heel veel keuzes moeten maken (amputatie ja of nee, chemo ja of nee enz). Maar had het voorkomen kunnen worden met een 2-jaarlijkse momentopname? Nee! Dus voor mijn gevoel hoef ik nergens weerstand aan te bieden… 😉
LikeLike
Ik ga gewoon elke 2 jaar en ja het is wat ongemakkelijk, maar de laatste keer hadden ze een nieuw apparaat en dat scheelde ook weer qua ongemak. Maar ook al is het niet waterdicht , die paar minuten ongemak heb ik er wel voor over als er wel wat aan de hand zou zijn. We leven toch maar mooi in een land waar deze voorzieningen voor iedereen voor handen is. Er zijn genoeg landen waar de mensen maar wat blij zouden zijn als ze de keuze hadden tussen wel of niet voor een onderzoek gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Als er wat aan de hand zou zijn bij mij (als ik iets zie of voel wat niet normaal lijkt) heb ik er zeker ook wel een paar minuten ongemak voor over tijdens een onderzoek. Een momentopname elke twee jaar is mij echter te nietszeggend. Dat het (mij) ook nog pijn doet en het mij werkelijk een gevoel geeft dat er iets kapot geplet wordt, is extra reden voor mij een andere keus te maken: zelf in de gaten houden, en als ik reden zie voor nader onderzoek, zelf kiezen op welke manier ik dat onderzoek wil laten doen. En ja, we leven in ‘rijke’ landen wat dit soort voorzieningen betreft; een keuze hebben is luxe.
LikeLike
Mijn enige ervaring was niet pijnlijk, maar ik wil er ook niet continu mee bezig zijn, zeg maar. Vanwege de erfelijkheids-factor zou ik zelfs ieder jaar mogen(moeten).
Hier in Dld krijg ik geen oproep en ik laat het zo. Als ik denk, hm, misschien eens even laten checken, dan ga ik. Ga in ieder geval die alternatieve opties ook eens checken, dank voor de links. Dikke knuffel! XxX
LikeGeliked door 1 persoon
Hee, bijzonder dat je in Duitsland geen oproep krijgt. Je zou denken dat zoiets Europees geregeld is. Laten we hopen dat we ook die alternatieven nooit nodig hebben! Dikke knuffel terug! XX
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, vind ik eigenlijk ook vreemd…
Oh dat zeker, maar het is dan wel weer fijn te weten welke keuzes je kan maken 😉
XxX
LikeGeliked door 1 persoon
Hier in Zweden dus ook;meteen de uitnodiging voor pletterij.Echt niet dus,geen haar op mijn hoofd die er aan denkt. Ik heb me meteen afgemeld en dat doe ik dan maar elke keer.
Ik vertrouw ze niet zo met hun spartaanse methodes.Goeie monteurs hoor daar in de ziekenhuizen maar in dit soort zaken is men veel te kortzichtig. Of zit er meer achter…? Misschien iets met geld en dat laatje…?
LikeGeliked door 1 persoon
Groot gelijk! En kortzichtig is wel een woord wat de lading dekt ja… ik vrees dat ik hier ook elke twee jaar opnieuw ‘nej tak’ mag gaan zeggen… waarom kan dat nou niet gewoon in één keer voor altijd worden geregeld? 🙄
LikeLike
Ik dacht dat ik hier al een reactie op had geschreven, maar ik zie niets staan. Snap helemaal dat je het niet doet.
Het vervelende is dat we allemaal ooit een keer geveld gaan worden. Wanneer en hoe….dat is voor ons allemaal onbekend. Ik krijg pas over een paar jaar een oproep. Nog even de tijd om te wennen aan het idee en me te bezinnen welk besluit ik nemen zal. Lieve knuffel xx
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hoop echt van harte voor jou dat tegen de tijd dat jij een oproep krijgt, er vrouwvriendelijker methodes zijn, en dat deze dan ook gewoon vergoed worden. Maar de wetenschappelijke (medische) wereld is weerbarstig…. XX
LikeLike
Volgens mij zijn de portemonnees van degene die aan de touwtjes trekken nog weerbarstiger dan de wetenschap 🙄 En volgens mij doet de tietenpletter (excusez le mot) meer kwaad dan goed…. 😔
LikeGeliked door 1 persoon
Je hebt (twee keer) helemaal gelijk… 😕
LikeLike
😞😞😘😘😘
LikeGeliked door 1 persoon