De preventieve spalk die het nog iele berkenboompje overeind moet houden is gebroken. Het lange gras ligt plat en is bezaaid met rozenbottels en meidoornbessen. Makkelijker rapen dan plukken nu! Het blad van de courgettes en pompoenen wappert als olifantenoren heen en weer. Maar de zon schijnt en binnen is het stil. Storm Knud raast over ons heen.

Het verschil tussen buiten en binnen is groot. Zou ik met de ogen dicht in het zonnetje achter het glas gaan zitten, dan had het zo een gewone herfstige of zelfs kalme winterdag kunnen zijn. De enige plek waar we behalve kunnen zien ook kunnen horen wat voor weer het is, is achter de kierende voordeur. Gelukkig hebben we een dubbele deur, zodat we de wind niet ook nog eens vóelen. Maar het huis kreunt noch steunt, en dat geeft een veilig gevoel.

Laag over het water richting westen hangt een zoutnevel. Met de verrekijker zie ik de schuimkoppen op de fjord; de zee erachter is onzichtbaar. Af en toe waait er ook een bui over; wordt het even grijs en nog neveliger, en net zo snel vertoont zich de zon weer in het zuiden, vergezeld van een regenboog in het noorden.

Het is een rare gewaarwording: zon en storm. Net zoals de windmolens, die alle aan het eind van de middag, als Knud op zijn hoogtepunt is, tot stilstand komen. Het lijken verschillende onwerkelijke werelden in één; het woeste heen en weer schudden van de bomen past gewoon niet in hetzelfde beeld van niet-draaiende windmolens.

Het leven hier lijkt intussen verdacht veel op het weer: binnen een tel kan de zon verdwijnen achter een dikke wolk. Kun je net zo makkelijk verrast worden door een bui als door een regenboog. Lijkt het binnen rustig, maar woedt er eigenlijk een storm… de ene keer voel ik me aangenaam verwarmd, het volgende moment worstel ik tegen de wind in…

Ik voel me soms als het berkje: uit de beschutting van de kwekerij in het vrije veld geplant, heen en weer geslingerd door alle winden, buigzaam maar nog wel een steuntje nodig hebbend tot ze voldoende geworteld is, en erg iel.