Bij terugkomst vinden we twee briefjes in de postbus: een verlate verjaardagskaart, verkeerd geadresseerd, maar desondanks juist bezorgd, en een krabbel van de postdame dat er een pakketje in de brændeskur ligt – het hout- annex washok. Rond het gekalligrafeerde adres de tekst: ‘People who live below their means enjoy a freedom that people busy upgrading their lives can not fathom’ (*1) Mooi! Dat belooft wat voor de inhoud!

Het terugkomen naar huis was op z’n zachtst gezegd anders dan anders. Na drie dagen met (te) veel afspraken, waardoor er (te) weinig tijd was voor de mensen die we toch graag ‘even’ wilden zien en spreken, voelen we op de terugreis niet de gebruikelijke fijne spanning. Het vakantiegevoel zeg maar, dat we eerder altijd wel hadden als we noordwaarts reden. We keren nu het bekende, het comfortabele, het ‘makkelijke’ leven de rug toe en zijn weer op weg naar het uitdagende nieuwe leven dat ons tot nu toe meer energie heeft gekost dan we voor mogelijk hadden gehouden. We zijn – vooral mentaal – moe.

Alles wat er geregeld moest worden om hier dat nieuwe leven te kunnen beginnen, is de afgelopen drie maanden geregeld. CPR-nummer, auto, gele kaart (sundhedskort oftewel ziekteverzekering), blauwe kaart (Europese ziekteverzekering), NemID (DigID), bankrekeningen, huis-, inboedel en allerlei andere verzekeringen, internet en telefonie en als laatste de overdracht van ons huis. Tussendoor kwam er voor Jacob nog een heel mooie opdracht uit de VS, waardoor er ineens ook zakelijk van alles Nederlands opgezegd en van alles Deens uitgezocht en geregeld moest worden, maar ook dat is rond nu.

Daarnaast was er natuurlijk nog mijn wilde actie om zakenpartner in een winkel te willen worden, waren er volop klussen in en rondom het Gele Huis, ontvingen we tussendoor ook onze eerste gast en maakten we kennis met nieuwe, leuke mensen. Het was best wel veel. Misschien een beetje té veel.

Vandaar dat het Plan Rustig-an nu echt is afgestoft en uit de kast gehaald. Even pas op de plaats. Zakenpartner in de winkel word ik voorlopig niet; als vrijwilliger een paar uur per week meedraaien is voor nu genoeg. Een domino-deken breien: ook niet. Ik heb zo’n lekker ouderwetse wollen AaBe-deken in een helft en twee kwarten geknipt en dat voldoet ook. Niet moeilijk doen als het makkelijk kan, en bovendien heb ik nu drie dekens voor niks in plaats van 1 dure zelfgebreide. De muts maak ik nog wel af hoor 😉

Twee avonden in de week naar school hebben we ook naar het nieuwe jaar doorgeschoven. We nemen nu echt eerst de tijd om te landen, ons nieuwe ritme te vinden en heel erg te gaan genieten van het goede, vrije leven hier.

Het pakketje (van mijn favoriete blogster uit het hoge noorden) blijkt twee boeken te bevatten, waarvan een met de titel The Good Life, van Helen en Scott Nearing, ‘an underground bible for the city-weary’. Het boek gaat over een echtpaar van rond de vijftig dat in de crisisjaren ’30 van de vorige eeuw New York verruilt voor het platteland van Vermont.

In het kader van het Plan Rustig-an ben ik gaan zitten, en gaan lezen.

‘We left the city with three objectives in mind. The first was economic. We sought to make a  living, as independent as possible of the commodity and labor markets… Our second aim was hygienic. We wanted to maintain and improve our health. We knew that the pressure of city life were exacting, and we sought a simple basis of well-being where contact with the earth and homegrown organic food would play a large part. Our third objective was social and ethical. We desired to liberate and dissociate ourselves, as much as possible, from the cruder forms of exploitation: the plunder of the planet, the slavery of man and beast, the slaughter of men in war, and of animals for food… we wanted to make our living with our own hands, yet with time and leisure for avocational pursuits. We wanted to replace regimentation and coercion with respect for life.’ (*2)

Het is alsof ik over onszelf lees. Voorlopig blijf ik nog lekker zitten, en lezen 🙂

*1) Vrij vertaald: ‘Mensen die met minder genoegen nemen, genieten van een vrijheid die mensen die steeds meer nodig hebben, niet kunnen bevatten’

*2) Iets minder vrij vertaald: ‘We verlieten de stad met drie doelen in gedachten. De eerste was economisch. We streefden naar een leven, zo onafhankelijk mogelijk van grondstoffen en arbeidsmarkten… Ons tweede doel was hygiënisch. We wilden onze gezondheid behouden en verbeteren. We wisten dat de druk van het stadsleven veeleisend was en we zochten naar een eenvoudige basis van welzijn, waarbij contact met de aarde en biologisch voedsel van eigen bodem een grote rol zouden spelen. Onze derde doelstelling was sociaal en ethisch. We wilden onszelf zo veel mogelijk bevrijden en dissociëren van de grovere vormen van uitbuiting: het plunderen van de planeet, de slavernij van mens en dier, het afslachten van mannen in oorlog en van dieren voor voedsel … we wilden zelfvoorzienend zijn, maar met tijd voor ontspanning en voor het uitoefenen van hobby’s. We wilden discipline en dwang vervangen door respect voor het leven.’

De foto bovenaan (All souls pass) is één van de foto’s die Jacob onlangs verkocht in de VS.