De motsneeuw spikkelt op mijn bril. In de mistige verte vormen de knipperende lichtjes van de rij windturbines een spookachtige landingsbaan voor buitenaardsen. De oostenwind neemt het geluid van kerkklokken uit het dichtstbijzijnde dorp mee. Op dit tijdstip moet dat een uitvaart zijn. Mijn gedachten zijn de hele middag al zo’n 800 kilometer zuidelijker, bij een andere uitvaart.

Het is fijn om buiten actief te kunnen zijn nu. De zinnen te kunnen verzetten. Er is drie kuub mooi droog kachelhout in de berm naast ons huis gestort, en dat moet opgeborgen worden. We kruien en stapelen, kruien en stapelen, om de beurt.

De motsneeuw lijkt even wat serieuzere vormen aan te nemen, maar nee. Aan het eind van de middag ligt al het hout hoog en droog klaar om het vuur in onze kachel te voeden. Licht en warmte in huis te brengen.

Eerder deze week krijg ik uit onverwachte hoek een vraag van een oud-collega: Ken jij X? Het betreft een andere ex-collega, met wie ik jarenlang samenwerkte en wie ik de jaren daarna nog af en toe zag en sprak. Jazeker, is mijn reactie dus, hoezo? En eigenlijk weet ik op dat moment het antwoord al. Als het kippenvel langs mijn ruggengraat omhoog loopt, voorspelt dat weinig goeds. ‘Ik lees vandaag dat ze is overleden’.

Kort voor dit moment vraagt in onze muziekmix van Nederlandse chansonniers ‘onze’ Frank Boeijen aandacht. ‘Als schelpen in het zand’ klinkt, en niet eerder hebben we zo bewust naar de tekst geluisterd als nu, in de stilte van een duistere namiddag vlak voor de winterwende in het Gele Huis.

En de wind die waait
De gedachten weg

De schildpad drinkt de tranen
Van het land zo ver

Waar de vader is verdwenen
Achter de horizon

Het is deze week vijftien jaar geleden dat mijn vader achter de horizon verdween, en vijf jaar geleden dat mijn schoonvader overleed. De tijd staat even stil.

Als een zwaluw opgestegen
Hij met een glimlach vertrok

In de nacht verschijnt hij
De ogen open zo wijd

In de morgen verdwijnt hij
Met de stralen van de zon

Het is in mijn hart geschreven
Die lange laatste dag

Toen wij samen achterbleven
Als schelpen in het zand

Vandaag zijn mijn gedachten niet alleen bij de oud-collega. Ze overleed aan de gevolgen van uitgezaaide borstkanker. Vandaag zijn mijn gedachten bij iedereen die ik ken, en die kanker heeft of heeft gehad. Nog leeft, of ook – veel te jong – is overleden. Het komt te dichtbij.

Er zijn ontelbare vragen
Geschreven in de lucht

Als de wind gaat waaien
Komt het antwoord terug

Dat alles is beschreven
In het water in het vuur