We kregen een welkomstbrief van de burgemeester. ‘Gefeliciteerd met jullie nieuwe thuis in Thy. Of je nu nieuw bent hier, of behoort tot de vele mensen die terugkeren naar Thy: we zijn blij met je’. Om vervolgens het motto van deze streek uit te leggen: Volg je natuur.

‘Wat we hiermee bedoelen is: volg je hart, vertrouw je onderbuikgevoel en ga op zoek naar wat er écht toe doet voor jou in het leven. En ik hoop van harte dat dit is wat jullie gedaan hebben toen jullie besloten te verhuizen naar Thy’.

De woorden van Ulla Vestergaard geven ons een warm gevoel. Tuurlijk: het is een algemene tekst, maar bij ons resoneert het wel heel erg. Het is precies wat we gedaan hebben, en wat we nu ook verder vorm willen geven. Antwoord zoeken op die vraag: hoe volgen we onze natuur het best?

Verderop in de brief komt echter meteen ook een voor ons lastig punt ter sprake. Ulla moedigt ons aan actieve, betrokken medeburgers te worden. Dat is een onderwerp waarover Jacob en ik vaak praten, en zeker in deze tijd van kersttradities – die voor veel Denen een onaantastbare sociale verplichting zijn. Hoe ver gaan we mee in lokale gewoontes om te integreren? Waar ligt de grens van onze eigen natuur, als die blijkt te botsen met de natuur of cultuur van onze mede-streekgenoten?

In Nederland vond ik onszelf geen actieve en betrokken burgers, eerder teruggetrokken burgers 🙂  We waren geen lid van een club, bekleedden geen bestuursfuncties en stonden niet vooraan bij feestjes. Sterker nog: die meden we steeds vaker…

Ik reken onszelf allebei tot de introverten. Dát is onze natuur, en dat zal hier niet anders worden. De uitdaging zal de komende tijd vooral liggen in het trouw blijven aan die natuur, en daar open en eerlijk over zijn. Dat we vooral dingen doen waar we (samen, met de ander) blij van worden en die bij ons passen. Geen dingen meer ondernemen uit gewoonte, maar bewuste keuzes maken. Dat is niet altijd makkelijk.

Zo kozen wij vandaag, aan de vooravond van kerst, voor een strandwandeling in plaats van de kerstdienst in de kerk. De golven zongen samen met de wind, de kleuren in de lucht waren mooier dan gebrandschilderd glas. In plaats van onze hond-op-leeftijd alleen thuis te laten, kreeg hij weer even een kans de pup in hemzelf los te laten na de vondst van een aangespoelde schoen.

Hoe moeilijk de beslissing ook was om de kerkdienst geen prioriteit te geven (want: samen met mensen die ons nu al zeer dierbaar zijn), dat moment op het strand was het antwoord op de vraag die we al zo vaak hoorden: ‘Waarom?’