‘Maar hóór je het dan niet?’, roept ze uiteindelijk enigszins vertwijfeld uit. Ik heb voor de zoveelste keer gevraagd of ze de toon waarop een nieuwe maat begint, wil aangeven, omdat ik haar anders niet meer kan volgen. Het communicatieprobleem zit ‘m deze keer niet in het Deens. Dat kan ik hier zowaar aardig verstaan. Het is de manier van muziek leren die zo verschillend is dat we in deze harpworkshop niet nader tot elkaar zullen komen.

’s Morgens om 6 uur gaat de wekker, en anderhalf uur later – ja, ik weiger me te haasten in de ochtend – zijn Jacob, Odin en ik onderweg naar ‘Odins heiligdom’: Óðinn’s vi oftewel Odense. Een kleine drie uur rijden bij ons vandaan. Dat zou ik in NL toch niet zo snel in mijn hoofd hebben gehaald, om vanuit Groningen naar een harpworkshop in Maastricht te gaan, maar ja: de afstanden in Denemarken zijn nu eenmaal groter.

Odins heiligdom dus, één van de oudste steden van DK. De weg ernaartoe is mistig. Naarmate we verder van de westkust geraken, wordt het landschap steeds witter van de rijp. En mistiger. We rijden relaxed, zoals altijd, maar weten wel dat we weer in de bewoonde en – zelfs op een zaterdagochtend – gestresste wereld zijn. Omdat we geen 140 rijden (op een weg waar maximaal 120 is toegestaan overigens), en omdat we later in de stad niet met rokend rubber optrekken voor een verkeerslicht, vliegen de omhooggestoken middelvingers ons figuurlijk om de oren. Opvallend genoeg zijn het allemaal allochtone Denen.

Na voor mij de harp drie trappen opgesjouwd te hebben, neemt Jacob afscheid en gaat samen met Odin op avontuur op Fyn, terwijl ik mij de rest van de dag ga onderdompelen in Ierse harpklanken. Ik ben uitgenodigd voor deze workshop door een lerares van de muziekschool hier, wiens harpboek met Deense deuntjes ik eerder kocht. In een grote zaal boven staan zo’n twintig stoelen klaar, en is al een aantal, veelal jonge, vrouwen bezig met stemmen.

Tussen de Camacs, Salvi’s, Dusty Strings en één oude Lyon & Healy (voor de niet harp-kenners: dit zijn de ‘grote merken’) valt mijn ranke Hans den Brok åhhhh… med en sommerfugl! – met een vlinder! – op. ‘Ja, doeiii’, is de reactie van een van de andere workshopdeelneemsters als ik vertel dat het een harp van een Nederlandse harpbouwer is, en dat ik ook Nederlands ben. Ze lacht als ze mijn verbaasde blik ziet. ‘Mijn vader is ook Nederlands’, legt ze uit, en ‘ja, doei’ blijkt zo’n beetje het enige tweetalige aan haar opvoeding te zijn.

Ik kan me aardig redden met Deens hier en dat voelt lekker. Bovendien zal de workshop in het Engels worden gegeven, dus dat scheelt ook weer. Door een Ierse harpiste die geboren en getogen is in hetzelfde dorp als de beroemdste 17e eeuwse Ierse harpspeler, zanger en componist Turlough O’Carolan. Zijn melodieën zijn tijdloos en tot de dag van vandaag geliefd. Ik hoor en speel ze ook graag, en vandaar dat ik er drie uur heen en drie uur terug rijden voor over had om les te krijgen van deze vertolkster van O’Carolans nalatenschap.

(Wordt vervolgd)