Nooit eerder heb ik het thuis van iemand anders bewoond tijdens diens afwezigheid. Laat staan een thuis dat met voelbare en zichtbare zorg en liefde is ingericht. Een nog-niet-zo-heel-erg-lang-thuis van een lotgenote, die de achtbaanwendingen kent van het onzekere leven na een emigratie.

De enorme gastvrijheid waarmee Mirjam en haar man ons hun woning aanbieden, doet wat met me. Eigenlijk was het plan dat we in hun guesthouse zouden verblijven, maar dat plan is om verschillende redenen van de baan. Ik ben van slag en snap niet waarom.

Alle mogelijke emoties staan op scherp, al dan niet getriggerd door de energie van beide bewoners die in alles aanwezig is. Soms alleen zichtbaar, maar vooral ook voelbaar. Het genereuze aanbod, de bijzondere natuur hier, de plek – het overweldigt. Daardoor besef ik me eens te meer de soms harde eenvoud van ons bestaan in het Gele Huis. Ik mis het, in tweeërlei opzicht: ik wil zowel naar huis, als niet meer naar huis.

Ik krijg het benauwd van de veelheid van ruimte om me heen en van de hoge bomen die mijn blikveld beperken. Tegelijkertijd nodigt al die ruimte uit om te dromen en inspireert ze, en zijn de bomen aardend en beschermend. Ik heb last van de hevigste twijfel ooit over ons toekomstige leven in het Gele Huis, terwijl ik op hetzelfde moment meer dan anders voel dat daar ons plekje is. Ik geniet met volle teugen van hier en nu, maar mijn gedachten zwerven naar dáár en later. Het is uitputtend; ik wil het waarom weten.

Het is koud, maar stralend weer. De nachtvorst heeft de randen van alle waterlopen in het natuurreservaat tot broderie gekristalliseerd. De zee rondom de kleine eilandjes die Lövö omringen, weerkaatst een lazuurblauwe hemel. In het water een paar sneeuwwitte zwanen.

Op een beschutte plek in de tuin kan ik buiten zitten. Als de frisse wind toch om de hoek komt waaien, is er nog de kas waar het 25 graden is. Langzaam loopt mijn volle hoofd leeg, in de gedaante van tranen. Het waarom doet er niet meer toe.

’Kleine Zwaan vloog door de Droomtijd, op zoek naar de toekomst. Ze rustte een ogenblik uit in de koelte van een meertje. Ze keek zoekend om zich heen om uit te vinden waar de toegang tot de toekomst was. Zwaan was enigszins in verwarring. Toen Zwaan onhoog keek, zag ze het grootste kolkende zwarte gat dat ze ooit had gezien.

Waterjuffer kwam voorbij vliegen. Zwaan hield Waterjuffer aan om naar het zwarte gat te vragen. Waterjuffer zei: ‘Zwaan, dat is de toegang tot de andere niveaus van verbeeldingskracht. Ik ben vele, vele manen de bewaker geweest van de illusie. Als je daar wilt binnengaan, zou je toestemming moeten vragen en het recht op toegang moeten verdienen.’

Zwaan was er niet zo zeker van of ze het zwarte gat wel wilde binnengaan. Ze vroeg Waterjuffer wat ze moest doen om het recht op toegang te verdienen. Waterjuffer antwoordde: ‘Je moet bereid zijn om alles wat de toekomst in petto heeft te aanvaarden zoals het zich voordoet, zonder te proberen het plan van Grote Geest te veranderen.’ (Tekst: Medicijnkaarten – Zwaan)