Het is de langste dag van het jaar. De zomer moet nog beginnen. Maar we hebben nu al genoeg kuubs hout in hokken, zakken en dozen om een lange winter mee door te kunnen komen. Mooi droog voornamelijk beuken- en essenhout. We kunnen niet wachten tot de kachel weer aan mag 😬

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is ons grootste guilty pleasure ofwel in goed Nederlands wroegingsgenoegen: het stoken op hout. Niets voelt behaaglijker dan de stralingswarmte van een houtkachel. Niet is hyggeliger dan een klein vuurtje in je huis. Niets geeft de energie en plezier die je erin hebt gestopt tijdens het zagen, hakken en opstapelen dubbel en dwars terug. Maar hoe verantwoord is het nog?

Er komt voorlopig nog geen algeheel stookverbod, de regels worden ‘slechts’ strenger. Ik lees dat het KNMI en het RIVM bezig zijn met het ‘vormgeven van een stookalert’. Hier in DK gaan steeds meer gemeenten over op een nachtstookverbod. Veel mensen proppen voordat ze naar bed gaan de kachel vol, zetten de zuurstoftoevoer op een minimaal kiertje, zodat het de volgende ochtend nog gloeit. Dat veroorzaakt echter heel veel rook.

‘Zo… hoeveel heb je daarvoor betaald?’, vraagt de zuiderbuurman in het voorbijgaan, terwijl wij met zweet op voorhoofd en rug bezig zijn de bestelde stukken beuk vanuit de berm op te ruimen. ‘Ik krijg hout voor niks! Als de Kobberøgård (de boerderij waarnaar onze straat is vernoemd) wordt gesloopt, mag ik al het hout hebben! Voor niks! Willen jullie ook wat? Voor de dubbele prijs dan wel hè?’

Bovenstaand zegt veel over de manier van leven hier. A. Ben je buiten aan het werk, en komt een buur langs, dan maak je even een praatje. B. Als het kan met wat grappen en grollen. C. Als iemand iets gratis krijgt, wordt tijdens zo’n praatje altijd wel gevraagd of je wellicht ook wat wil hebben. D. Alles wat kan branden, gaat de kachel in – ook geverfd, geïmpregneerd of anderszins bewerkt hout.

Zolang we hier al komen, proberen we zo schoon mogelijk te stoken. En dat is geen afvalhout dus. Ook geen gejut hout uit zee of vochtig hout. Er komt zelden rook uit onze schoorsteen, en in de tijd dat we veel gesnoeid rozenhout stookten, rook je slechts rozen… Een half uur voordat we naar bed gaan poken we de kachel nog even flink op, zodat er de volgende ochtend slechts as over is. Voor de liefhebber van cijfertjes: per kilo gestookt hout houden wij 18 gram as = 1,8% over. Volgens mij is dat geen getal om wroeging over te hebben, maar toch…

Zoals de trouwe lezer hier weet, proberen wij met zorg om te gaan met de enige planeet die we hebben. Is onze hele emigratie hierheen, en onze ‘nieuwe’ manier van leven, ingegeven door diezelfde zorg. Niet méér gebruiken dan nodig is, of dat nu gaat om kleding, voedsel, woonruimte of energie. Tevreden zijn met wat een ander wellicht een saai leven zou noemen.

We voorzien dat op enige termijn ons kacheltje er aan zal moeten geloven. Of we ruilen hem in voor een nieuwer exemplaar met een hoger rendement en krijgen voor ons oude Morsø’tje nog een schrootpremie – de overheid wil namelijk niet dat oude kachels massaal op de tweedehandsmarkt worden gedumpt. Of het wordt iets elektrisch, waarbij ons energiebedrijf dan wel 100% van windturbines moet leveren. Maar ja: hoe ‘schoon’ komt zo’n ding tot stand? Lees daarover onder meer DIT en DIT. Is bomen stoken (en een nieuwe planten voor elke boom die je kapt) dan wellicht toch zo gek nog niet?

Wij vinden het soms best wel lastig ‘goed’ bezig te zijn. Wat is op milieugebied jouw grootste wroegingsgenoegen?