Het is grijs. Lichtgrijs en donkergrijs. Groengrijs, blauwgrijs, bruingrijs. En wit. Het schuim op zee is niet te zien, in de fjord af en toe wel. Miezer wordt afgewisseld door mist en buien. De stevige westenwind doet het goudgele graan op de heuvels golven. Ik hou van dit weer. Van deze kleuren. In september, of oktober. Maar niet in juli…

De eerste zomervakantieweek in Denemarken begint woest, grauw en nat. De natuur heeft het nodig, en ach: wat geeft het dat ook wij nat worden? De zoute zeewind vermengt zich met zoete regen op mijn lippen. De natte aarde geurt kruidig. Ik loop het ‘blokje om’ met Odin mindful. Vandaag las ik een (oud) artikel over een onderzoek waaruit blijkt dat ‘we’ 47% van onze wakkere tijd bezig zijn met denken aan van alles, behalve aan datgene waar we mee bezig zijn. En dat deze manier van je gedachten de vrije loop laten ‘ons’ niet gelukkiger maakt.

Veel filosofische en religieuze stromingen weten al veel langer dat ‘in het hier en nu zijn’ wèl geluk kan brengen. Ik ben het er, uit ervaring, hartgrondig mee eens. Met aandacht en bewust in de regen wandelen is heerlijk. Zelfs strijken – wat ik vroeger de verschrikkelijkste klus in huis vond – werd een heerlijk meditatieve bezigheid toen ik dit met aandacht ging doen.

Maar dagdromen moet ook. Het is broodnodig. Af en toe tijd nemen om niets te doen en dan je gedachten laten zwerven. Dát zijn de momenten waarop de meestal de mooiste dingen ontstaan.